bartuss1 pisze:ale w koncu przyjdzie taki moment ze naród się zbuntuje

Zbuntuje? Mnie się wydaje, że elity władzy wiedzą, że jest to niemożliwe. Kto niby i w jaki sposób by ten naród zjednoczył i pokierował, jak tam, gdzie trzech Polaków, to już masz dwie partie.

Też wyemigrowałem. Ale jeśli będą się buntować, obiecuję, że będę im kibicował.

Akurat ostatnio to ja właśnie po niemieckich drogach robię najwięcej kilometrów. I to co w Niemczech się widzi, to duża ilość świateł diodowych (może młodsze samochody), których nie da się pomylić np. ze światłem jadącego po linii środkowej motocykla.

Kiedyś samochody francuskie miały przednie światła w kolorze tzw. żółtym selektywnym. Może fajnie byłoby wprowadzić obowiązek takiego koloru dla motocyklistów? Na pewno wśród białych świateł byliby lepiej widoczni, a koszt zmiany żaden.

Z polskich absurdów mnie najbardziej dziwi obowiązek posiadania kilogramowej gaśnicy. Dziwi, bo po pierwsze na kursach na prawo jazdy mamy często zajęcia z pierwszej pomocy, ale apteczki w samochodzie mieć nie musimy. Za to zasad gaszenia nikt z nami nie przerabia, ale gaśnica jest. Moim zdaniem łatwiej zabandażować komuś rękę, niż zgasić samochód, tym bardziej, że jest obowiązek udzielania pierwszej pomocy, a obowiązku gaszenia (nawet najdroższego samochodu) nie ma. Ja z racji niemieckich blach gaśnicy nie mam, ale nawet gdybym miał, to nigdy bym jej nie użył, bo ognia w samochodzie ze zbiornikiem gazu, czy benzyny, to ja się trochę boję.

No ale ktoś z Andrychowa swojego czasu na wprowadzeniu tychże przepisów o gaśnicach nieźle zarobił. Nie tylko on pewnie.

MlKl pisze:Wybacz - nikt mnie o zdanie nie pytał, zapisując do tej konkretnej sekty. A jak nie pytał, to ponosi odpowiedzialność za jakość tak zwerbowanej owieczki.

No właśnie z tym tylko się nie zgadzam.

Zgoda, wciągnięcie cię na listę odbyło się bez twojej zgody. To czemu tę sytuację akceptujesz. Czemu się z tej "sekty" nie wypiszesz. Przecieś to nie wiąże się z żadnymi konsekwencjami, ani kosztami.

Mnie chodzi jedynie o to, żeby każdy z nas był sobą. Chce być w kościele, konkternym kościele (obijętnie jakie wyznanie), to niech pozostaje z przekonaniem. Nie chce być, bo nie akceptuje zasad, to niech się wypisze. Przymusu przecież nie ma, a wypisując się określi się jednoznacznie i wówczas będzie na mój szacunek zasługiwał.

Powtarzam, chodzi tylko o to, żeby być sobą.

MlKl pisze:Formalnie jestem katolikiem - trudno nie być w Polsce. A składać jakichś aktów mi się po prostu nie chce.

A ja ci nie wierzę!

Po pierwsze, nie wierzę, że trudno nie być w Polsce katolikiem. Mam przyjaciół i wśród katolików rzymskich i wśród prawosławnych i wśród ewangelików. Oczywiście ateistów też byś w tym środowisku znalazł. Tyle, że są to prawdziwi ateiści, szanujący wszelką odmienność wyznaniową. Ja takie osoby też szanuję.

Po drugie, złożenie apostazji nie wiąże się z żadnymi problemami, czy kosztami. Dlatego nie wierzę ci, że jak piszesz "ci się nie chce". Nie wiem, jaki masz interes w pozostawieniu obecnego status quo, ale wiem, że coś musi być, że na taki układ się zgadzasz.

Czym innym jest prywatny pogląd na temat istnienia Pana Boga, a czym innym trwanie w strukturach (jako wierny) kościelnych. Ma to sens? Aha, rozumiem, tak jest po prostu wygodnie? Tylko że później wiesz jak mówią o nas "członkach kościoła". A tak! Bez apostazji członkiem kościoła pozostajesz i niestety robisz temu kościołowi krzywdę.

I tak dyskusja z fotoradarów zeszła na sprawy sumienia.

Właśnie. Sumienia! Ja jestem człowiekiem wychowanym w wierze katolickiej, który tej wiary nigdy się nie wyparł. Stąd właśnie uważam, że obowiązują mnie pewne nazwijmy to "koszty" takiej sytuacji.

Po pierwsze, wykazałem w deklaracji podatkowej przynależność do kościoła i płacę w Niemczech podatek kościelny, tzw. Kirchensteuer. Jest to 9% mojego podatku, a że zarabiam nieźle, podatku płacę sporo, to i suma, jaką przekazuję kościołowi jest całkiem spora. No ale takie są zasady. Apostazja, albo podatek.

Po drugie obowiązuje mnie pewien kodeks zachowań. Nie chodzi o to, że nie zdradzam żony, czy że nie kradnę, ale np. że w wielki piątek mięsa nie jem. To też są wyrzeczenia, jakie wiążą się z przynależnością do kościoła.

I wreszcie po trzecie. Skoro jestem członkiem kościoła, to obowiązuje mnie chyba jakaś lojalność wobec tej instytucji. Z tego powodu jestem oburzony wypowiedzią kol. MIKI. Z jednej strony określenia księdza epitetem "sukmaniarz", a z drugiej wysyłanie dziecka na religię. Wybaczcie, ale ja w tej wyznaniowej schizofrenii nie umiem się połapać. Dla mnie to zwyczajna dwulicowość, a ja się dwulicowością brzydzę. Nie chciałbym nigdy mieć fałszywych ludzi w swoim otoczeniu.

Chcesz mojego szacunku, zachowuj się zgodnie ze swoimi przekonaniami. Złóż akt apostazji, nie wysyłaj dziecka ani na religię, ani do komunii. Nie bierz kościelnego ślubu, a swojej matki na koniec nie odprowadzaj na cmentarz w towarzystwie księdza. Zacznij żyć w zgodzie ze swoimi zasadami, a będę cię szanował!

Czemu - a bo skoro z jednej strony wchodzisz w tyłek księdzu, a z drugiej na niego pyskujesz, to pewnie w robocie też z jednej strony jesteś z "kolegami", by po chwili oczernić ich przed szefem. Wybaczcie, dla mnie nie ma wyjątków. Albo w każdej działce życia staram się być sobą, albo jestem glizdą wijącą się pomiędzy problemami, tak aby tylko moje zawsze było na wierzchu, żeby zawsze był mój zysk, a nigdy jakiekolwiek poświęcenie.

I nie ma tu żadnego znaczenia fakt, że wielu księży jest niegodnych swojej pozycji, że w kościele jest wiele zła. Bo większość księży jest fajna, a skoro potrzebuję w kościele być, to nie powinienem o kościele, czy jego strukturach wyrażać się z pogardą.

Zawsze starałem się być sobą. To trudne, ale się opłaci, bo na tych co to "panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek" otoczenie się w końcu pozna i ich odrzuci. Naprawdę, bądźcie sobą, zdeklarujcie się jednoznacznie, po której stronie jesteście.

No fajne zdjęcie.

Moje dzieciaki też były w przedszkolu prowadzonym przez zakonnice. Rewelacyjne przedszkole, do którego dość trudno było się dostać. Dzieciaki miały naprawdę dobrą opiekę, a siostry z pełnym zaangażowaniem zajmowały się dziećmi. Kiedyś jedna z nich, najsympatyczniejsza i najbardziej ulubiona przez dzieciaki powiedziała, że skoro ona nigdy nie będzie miała swoich dzieciaków, to dziękuje Bogu, że pozwolił jej kochać "te z przedszkola" i dla tych dzieci w pełni się poświęcić. I faktycznie, cierpliwość do niektórych dzieci siostry miały wyjątkową. Jak córka dostała gorączki, zawiadomiono mnie, ale i równocześnie zaprzyjaźnionego lekarza, odseparowano ją od reszty grupy, dano osobną siostrę, która tylko z córką wówczas przebywała. Naprawdę byłem aż zaskoczony.

I uwierzcie mi, niech dzieci są prezez babcie kochane, ale babcie niech raczej dzieci nie wychowują. Przynajmniej z perspektywy czasu ja widzę, że przedszkole, gdzie dziecko uczy się życia w grupie jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż rozpieszczająca do granic absurdu babcia.

Aha. Nadal (obecnie pracuję w Niemczech) płacę Kirchensteuer i z kościoła nie mam zamiaru się wypisać, stąd cieszę się, że miasto płaci za lekcje religii. Brałem ślub w kościele, dzieci chrzciłem, posyłałem do komunii, czyż mógłbym myśleć inaczej?