Gdyby chcieć tak po szkolnemu to wymiar dystansu zwyczajnie się mierzy
łożysko ustawia się na podstawce np pod pierścieniem zewnętrznym a wiszący na kulkach pierścień wewnętrzny obciąża napieciem wstępnym rządu 0,01 nośności łożyska. Dla średnic około 70mm to jest rząd 70000N czyli naciskamy 70kG albo trochę wiecej bo 0,01 to małe napięcie.
I teraz różnica wysokości pierścienia zewnętrznego i wewnętrznego jest różnicą w podkładkach dla tego łożyska.
Tak samo z drugim.
Czyli dystanse dla tych konkretnych egzemplarzy łożysk będą różnić się sumą tych wartości.
Dobrze to zrobić przy łożyskach podgrzanych do 80 ° C.
I dobrze gdy dystanse są wystarczająco twarde 45-55HRc a nie blacha z lasera.
A jak już się zmontuje taki zespół to puszcza się go na 1godz i sprawdza temperaturę bo dopiero to jest miarodajny wskaźnik poprawnego napięcia w montażu.
no, to na tyle.

Dodane 6 minuty 36 sekundy:
no i te elementy do podparcia, zabudowa, płyta to wszystko są sprawy wystarczająco równe, twarde, wiarygodne bo pomiar dotyczy w sumie pojedynczych setek.

jeszcze dla porządku.
To co napisałem dotyczy łożysk zwykłej jakości, podstawowych czy parowanych ale takich z ceną normalną rzędu 200-300zł dla fi 70-80mm
Natomiast te wyczynowe które deklarowane są jako szybkoobrotowe albo często jako wrzecionowe a kosztują 10x jak zwykłe to dla takich dobieranie naprężenia metodą blokowania obrotu się nie sprawdzi. Materiał jest twardszy, zespoły są o większej sztywności i próba zwiększania zacisku nie będzie ujawniać się jako narastający opór toczenia. Czy zacisnąć je 0,01*C0, 0,02*C0 czy wielokrotnie więcej to różnica właściwie nie wystąpi.
Tylko że ktoś decydując się na wstawienie do wrzeciona tokarki łożyskowania z ceną jak reszta maszyny to albo jest bogaty i szuka polkasku albo dokładnie wie co i jak ale wtedy również wie jakie napięcie przyjąć i jak je ustawić.

adam Fx pisze: ↑

01 mar 2025, 15:00

nie mam pomysłu jak wykonać pierścienie bez składania i rozbierania wrzeciona metodą prób i błędów dobierając ich grubość

to zrób sobie pomoc czyli wałek z nakrętką. Wstawiasz kompletny zepół łożysk i pomiedzy nimi dystanse i skręcasz do oporu. Miarą poprawnego napięcia jest opór toczenia bieżni zewnętrznych zaciśniętego zespołu. Ma się dać palcami pokręcić ale nie pozwolić na jakikolwiek "wybieg" obrotów - zatrzymują się natychmiast, po prostu zespół jest zblokowany i sam się nie kręci. Po zmontowaniu i obciążeniu bezwładnością uchwytu zakręci się całość może na pół obrotu.
Taki kawałek wałka trzeba jednak zrobić dokładnie aby wyeliminować luz pod łożyskami - wzajemne ich przesadzenie które niezauważalnie zwiększa opory przy obrocie.
Kwestia doboru obciażenia wstępnego jest niedoszacowana. A w rzeczywistości bardziej obciążone na trwałość są łożyska tylne które niosą pas z obciążeniem (dla napędu pasowego) niż łożyska przednie obciążane rzadziej i tylko czasem udarowo. Ale udar łatwiej przenosi łożysko zaciśniete niż luźne bo bierze w tym większa ilość elementów rocznych - lepsze przyleganie pomiędzy nimi.
Tylko to co napisałem dotyczy łożyskowania tocznego! Żeby ktoś nie próbował jakichkolwiek analogii przy panewkach
PS szkoda pieniędzy na łożyska parowane - są tak samo dokładne jak zwykłe tylko poddane selekcji wymiarowej. Nikt nic nie szlifuje i nie poprawia w takiej parze.

adam Fx pisze: ↑

20 lut 2025, 07:57

bo mają nadanie napięcie wstępne lekkie.

no i u mnie to lekkie było za mało. Właek 0,5mb w uchwycie pozwolił na uginanie czujnika - test przecinakiem też wszystko pokazuje.
Zwróć uwagę na planowane obciążenia - jeżeli to do produkcji sporadycznej to można prawie dwukrotnie zwiększyć napięcie - dla łożysk 70mm nawet o 0,05mm ciaśniej od nominału.
I przecina jak człowiek i jajo zniknęło.
Warto rozważyć bo jedynie "przedwczesne zużycie" Ci grozi czyli wymiana zamiast za 20 lat to "znacznie wcześniej" czyli lat 15.