Jak nie sprawdzisz doświadczalnie, to się nie dowiesz. Weź kawałek wzorcowego wałka, zegar i mocuj w uchwycie, używając różnych orzechów - kilka pomierzonych prób na każdym pokaże, który działa u ciebie najlepiej. Wcale nie musi to być ten z nabitym zerem.

Oczywiście, że warto, ino te rurki i tak muszę polerować, ta wyżej na zdjęciu jest już gotowa. Na tej niższej widać po drugiej stronie ślady po zaciśniętych szczękach, ale są pomijalne. Znikają niemal natychmiast przy polerowaniu.

Jak robię kartusze z rury już poczernionej, albo zaciskam gotowy detal, często owijam po prostu kartką papieru. Też działa.

Akurat gwintuję od środka rurki aluminiowe fi 22 o ściance 1,5 mm gwintownikiem M20x1 wkręconym w uchwyt tokarski osadzony na pinoli konika.



Warto pamiętać, że rurkę zaciskamy w uchwycie po wypełnieniu jej odpowiednio dotoczonym bolcem, inaczej będzie się w uchwycie ślizgać, i spieprzy się jej powierzchnia.

Na pierwszym zdjęciu widać na gwintowniku ślady poślizgu w uchwycie - celowo zaciskam nieco słabiej gwintownik, niż rurkę. W momencie zakleszczenia coś musi puścić, i lepiej, żeby puszczało tam, gdzie szkody nie narobi.



Niżej rurka, którą obróciło w uchwycie, bo za mocno dokręciłem gwintownik.

Wkładka do lufki z kwadratem odpowiadającym temu na gwintowniku. Też trzeba robić kilka wielkości. Ja używam uchwytu wiertarskiego i tokarskiego.

http://archiwumallegro.pl/przyrzad_do_g ... 47685.html

Aukcja stara, ale może klient jeszcze te lufki robi, tak jak w opisie aukcji obiecuje.

Jak masz tokarkę, to se sam zrób, to naprawdę żaden problem. Ja swoją zrobiłem z resztek jakiegoś narzędzia, mocowanego w koniku na stożek MK3.



Jak widać, owe resztki to ten kawałek po lewej, posiada otwór fi 32 mm, w który wchodzi śrubka z dźwigu. W tej śrubce oprawiłem narzynkę M22x1, śrubka jest przewiercona po długości na fi 25 mm, w łbie śrubki jest wytoczone gniazdo pod narzynkę. Ponieważ mam konik z dźwignią, nie bawię się w mocowanie tych oprawek w lufce suwliwie, ale na poprzedniej tokarce tak mocowałem, używałem również wtedy uchwytu tokarskiego fi 160 zakładając go na te resztki jak na poprzednich zdjęciach uchwyt 125 zakładam na pinolę konika.

Wykaż się fantazją, wykorzystaj, to co masz pod ręką. Cały pic polega na tym, że narzynka ma być umocowana osiowo do uchwytu, nie może się obracać, ale musi się swobodnie poruszać od i do uchwytu w zakresie długości planowanego gwintu, no i ten gwint musi w nią wejść.

Najprościej zrobić sobie - na zdjęciach widać o co chodzi. Na Allegro bywa, ale trzeba wypatrzyć, bo ludzie faktycznie nie wiedzą, jak to nazwać, albo sprzedają w pakietach po zmarłym ojcu, czy wujku, i wtedy trzeba wyłowić z wielu przedmiotów na zdjęciu zbiorowym.

Myślę że teraz jest już wszystko jasne

Uchwyt jest na pinoli konika - a dokładniej krażek z nierdzewki, przykręcony do uchwytu, ma wytoczony otwór o fi równej pinoli konika. Sama pinola jest z dźwignią, więc całość działa jak taka przerośnięta lufka właśnie.

O tyle wygodne, że nie muszę robić wielu rozmiarów, i łatwo się mocuje. W dodatku zaciskając nieco słabiej ten uchwyt w stosunku do właściwego uchwytu, trzymającego materiał, uzyskuję poślizgowe sprzęgło przeciążeniowe. Na tyle to jest skuteczne, że mogę robić kartusze z rur wysokociśnieniowych precyzyjnych, nie naruszając ich powłoki - rodzaj oksydy.

Można i tak - tu akurat gwintownik, ale i narzynki w ten sposób mocuję.

Warsztatowo - tokarskiej. Wpisz w forumową szukajkę, to się przekonasz.