Ja akurat robię głównie drobne detale, ale ze względu na specyfikę owych detali potrzebuję przelotu powyżej 35 mm, czyli uchwytu 160 mm. A ten ma ograniczenia jezeli idzie o obroty. Z mocą obrabiarki też nie za bogato, raptem 1,1 kW. Silnik ma 900 obrotów nominalnie, na pasku przełożenie 1 do 2,5 co daje 360 obrotów w 50 Hz, i jakieś 800 w 120 Hz - do tylu w tej chwili bujam ten silnik na falowniku, a i to niedługo, bo falownik się przegrzewa i zaczyna wyłączać po paru minutach na takiej prędkości.

Wygląda na to, że kolejny silnik to będzie 2,2 kW 2800 obrotów - z tym samym przełożeniem przy 50 Hz będę miał koło 1000 obrotów wrzeciona i spokojnie będę to mógł zwiększyć do 2000 na falowniku.

[ Dodano: 2013-02-05, 13:54 ]


Ciut dopracowana procedurka - usunięte zbędne drobne dojazdy blisko osi materiału, wstępna obróbka po większym promieniu i z odjazdem w plusie osi Z, tak, by ostatni przejazd odbywał się dokładnie tam, gdzie powinien bez żadnych kombinacji dodatkowych.

U mnie dość często, może nie kulki, ale rozmaite gałki na końcu bolta toczę. Dlatego zależy mi na swobodnym manewrowaniu punktami początku i końca łuku.

Puściłem w realu - a że toczyłem kulkę Gasparowi niedawno, to mam porównanie. Jakieś dwa razy szybciej idzie. Właśnie na jutuba filmik się ładuje.

[ Dodano: 2013-02-04, 21:16 ]
[youtube][/youtube]

Tu wychodzi różnica pomiędzy zceencowanym tokarzem manualnym, a takim, co popracował na dobrze oprogramowanej maszynie fabrycznej.

My się cieszymy, że tokarka jest w stanie zrobić rzeczy, które na korbkach robi się trudno. A oni potrafią docenić drobne niuanse w oprogramowaniu poprawiające jakość obróbki.

Nowym sposobem powinno być szybciej - i można pracować ze stałą prędkością skrawania bez ciągłego hamowania i rozpędzania wrzeciona. A to oznacza i oszczędność czasu i energii.

Mnie po prostu nie satysfakcjonuje, że maszyna jakoś robi to, co jej nakazuje - ona ma to robić zgodnie ze sztuką. Sam się ze mną nie tak dawno spierałeś, że prawidłowo jest jechać po całej długości detalu, a nie plastrami, z czego wynikła dla mnie konieczność przepisania kobyły, i rozbudowy możliwości samego NGCGUI.

To co wskazywał już wcześniej dziabi3, a teraz potwierdził jasiu... nie wymaga przebudowy programu, i da się w nim zrobić bez problemu od strony technicznej, kwestia ubrania algorytmu, który już działa dla regularnej kuli, w odpowiednie wzory matematyczne.

Po co użytkownicy profesjonalnych programów mają wyśmiewać LinuxCNC, gdy on w sumie tu nie ma nic nie tak, problem jest w naszych procedurkach, napisanych po linii najmniejszego oporu.

Cytowana linijka z wzorem może wydaje się strasznie skomplikowana, ale jest to w sumie prosty wzór.
Ten kawałek kodu robi dojazd do materiału, przejazd warstwą do długości aktualnej półcięciwy kuli i przejazd po łuku piętro niżej przed powrotem na pozycję startową.

To, co widać na zrzucie, było łatwe do zrobienia - chociaż wymaga użycia pierwiastków i potęg, wzór na cięciwę koła to pierwiastek kwadratowy z ilorazu promienia i ośmiokrotności przybrania pomniejszonego o czterokrotność przybrania do kwadratu. Długość jazdy noża w G1 dla regularnej półkuli otrzymujemy po podzieleniu danej cięciwy na dwa.

Schody się zaczynają, gdy zaczynam zmieniać nachylenie wycinka łuku - wtedy już nie ma prostego podziału cięciwy na pół, i trzeba będzie trochę posiedzieć nad równaniami, żeby sobie wyprowadzić wzór, który to uwzględni.

A przyzwyczaiłem się, że mogę to robić swobodnie w wersji bez wierszowania, i akurat w mojej pracy często się przydaje.

CAM to program, który przerabia rysunek komputerowy na g-code. Robi to według określonego algorytmu.

NGCGUI to system pisania makr, gdzie dane z rysunku na papierze trzeba komputerowi wpisać w okienka.

Dokładnie taki sam system ma Weiler, pokazany przez jasiu... Tam są czarne prostokąty, w NGCGUI są zakładki nad oknem wizualizacji, jeden i drugie wywołują formularze podprocedur.

Oczywiście - w podprocedurach jakie ty preferujesz, kamar, nic więcej wydumać się nie da - trzeba by stworzyć jeszcze warstwę pośrednią, która by potrafiła automatycznie wiązać procedury.

W procedurze, którą nazwałeś kobyłą, wiążę kilka podoperacji, ale jeszcze robię to niewłaściwie.

Będzie trochę zabawy z przepisywaniem tego według nowego algorytmu. Zmiana głównie dotyczy wiązania toczenia walca i fazki na średnicy początkowej. W tej chwili robi się to osobno, a powinno być warstwami razem walec i fazka, niezależnie od tego, czy płaska, czy wypukła, czy wklęsła. Warstwa musi się kończyć o grubość ostatniego przebiegu od właściwej granicy gotowego detalu, i musi być możliwość zadeklarowania rosnącej/malejącej grubości ostatniej warstwy w zależności od odległości od osi obrotu. Podobnie z toczeniem kuli - już o tym gadaliśmy, gdy dziabi zwrócił na to uwagę.



I proszę bardzo - jest wklęsła półkula wierszowana z ostatnim przebiegiem po promieniu. Teraz jeszcze trzeba zrobić zmienną warstwę końcową, w tej chwili nóż na płasko jedzie aż do promienia końcowego.

[ Dodano: 2013-02-04, 01:10 ]


O coś takiego chodziło?

[ Dodano: 2013-02-04, 02:42 ]


Mniej więcej tak to chyba powinno wyglądać - ale jeszcze sporo kombinowania. Dość prosto wyliczyć dojazdy dla regularnej kuli, ale na razie nie mam pomysłu na łuki ze środkiem umieszczonym inaczej, niż w równych odległościach od osi i początku łuku.

Wszystko się da, trzeba to tylko napisać Cały problem w tym, że piszący nie jest praktykiem, kończył szkołę rolniczą

System pisania makr do LinuxCNC pod nazwą NGCGUI wypatrzył kamar niecały rok temu, i te procedurki, których używamy powstały właśnie wtedy. A ja tokarką bawię się niewiele dłużej.

A największy problem mam właśnie z wydobyciem od fachowców właśnie takich kawałków wiedzy, jak ty właśnie zapodałeś.

Na początku jako amatora cieszyło mnie samo to, że tokarka robi to, co jej każę. Ale w miarę nabywania doświadczenia i wiedzy, głównie od kolegów z tego forum, procedurki stają coraz bardziej profesjonalne.

Do wierszowania kul i stożków już sie przymierzam, przy okazji wmontuję ostatni przebieg z możliwością regulowania grubości ostatniej warstwy.

A podcięcia robiłem według tej strony: http://www.pkm.edu.pl/index.php/compone ... 8-06000227

jasiu... - dojazd do podcięcia odbywa się po prostej, w materiale jedzie po łuku. Jeżeli idzie o obróbkę, procedurki pisane są dla łuków z użyciem G2 i G3, i nie ma innej możliwości. G-code nie potrafi zaprogramować owalu. Oczywiście - można to poskładać z wielu małych łuczków, ino po co? W codziennej praktyce bardzo rzadko zachodzi potrzeba wykonania idealnego łuku czy kuli. Część problemu załatwia kompensacja ścieżki narzędzia. Jeżeli idzie tylko o możliwość ręcznego ustawienia różnych przybrań dla X i Z przy zachowaniu stałego promienia - nie ma żadnego problemu z dopisaniem takiej funkcjonalności.

Akurat ja byłem autorem pierwszego suba na toczenie kuli pod LinuxCNC, i użyłem do tego kodów G2 - G3, bo tak się wydawało najprościej i najlogiczniej. Dziabi już mi zwracał uwagę, że powinienem toczyć warstwami z promienia, i tylko zrobić jedno przejście wykańczające po łuku. Ty zapodajesz, żeby zostawić nierównomierną warstwę do zdjęcia w tym końcowym przebiegu. Ma to swój sens, i wcześniej czy później właśnie tak skonstruowaną procedurę napiszę. Ale tego jako programista bez doświadczenia i wykształcenia w obróbce skrawaniem sam bym się szybko nie domyślił.

Wiesiu - my te procedurki piszemy pod swoje potrzeby. Jak se kamar zaptaszkuje, że ma zostać naddatek, to zostanie. Bo tak sobie procedurę napisał. Ja u siebie w procedurze takiego bajeru nie wstawiałem do tej pory. Ale jak będę potrzebował, to dopiszę, i będzie.