Ogólnie napylanie "tradycyjne" prowadzimy w wysokiej próżni. Materiał w postaci na przykład drutu "eksploduje" po przepuszczeniu prądu i osadza się na przedmiotach. W napylarce katodowej mamy próżnię na przykład 10 do minus 4, którą łatwiej uzyskać i utrzymać. Na materiał kierujemy promienie katodowe i ten materiał jest "wyrzucany" na pokrywaną powierzchnię. Proces możemy obserwować przez okienko. Ale trzeba to przyznać, że urządzenia zwykle były robione w pojedynczych egzemplarzach. Jeden czytał, drugi widział, trzeci to wykona, przejmując pewien zakres ryzyka i konieczności wnoszenia wielu poprawek. Za to takie nie w pełni wartościowe informacje łatwo jest uzyskać.

Napylarka katodowa wydaje się być łatwiejsza do zrobienia. Wymaga niższej próżni, łatwej do uzyskania i łatwiej sterować procesem.