Struganiem nazywamy sposób obróbki skrawaniem, w którym zarówno ruch
narzędzia, jak i ruch przedmiotu obrabianego są ruchami prostoliniowymi. Obróbkę taką często rozpatruje się jako szczególny przypadek toczenia powierzchni obrotowej o nieskończenie dużym promieniu krzywizny.
Dlatego też budowa i geometria noży strugarskich jest bardzo zbliżona do budowy i geometrii noży tokarskich.
W zależności od tego, czy ruch główny wykonuje narzędzie, czy też przedmiot obrabiany wyróżnić należy dwie odmiany strugania:
• struganie wzdłużne – ruchem głównym jest ruch przedmiotu (wraz ze stołem strugarskim), a ruchem pomocniczym jest ruch narzędzia,
• struganie poprzeczne – ruchem głównym jest ruch narzędzia, a ruchem pomocniczym ruch przedmiotu (wraz ze stołem strugarskim).
Struganie poprzeczne ma dwie odmiany w zależności od kierunku ruchu głównego, a mianowicie: poziome lub pionowe. Pionowe struganie przyjęło się określać mianem dłutowania.
Noże dłutownicze charakteryzuje przeważnie wąska część robocza oraz wydłużona część chwytowa, której długość dochodzi niekiedy nawet do ok. 600 mm. W odniesieniu do noży strugarskich, których geometria ostrza rozważana w układzie narzędzia, nie różni się położeniem płaszczyzn odniesienia w
porównaniu z nożami tokarskimi. Noże dłutownicze różnią się pod tym względem jedynie w kwestii płaszczyzny podstawowej Pr , która jest prostopadła do osi trzonka noża. Pozostałe płaszczyzny odniesienia orientujemy podobnie jak w nożach tokarskich.
Noże dłutownicze przeznaczone są przeważnie do wykonywania różnego rodzaju otworów wielokątnych, rowków wpustowych, otworów i powierzchni zewnętrznych o różnych kształtach (np. uzębień kół zębatych metodą Fellows'a lub Maaga).