Ot, pycha ukarana. Z tym przekształceniem spotkałem sie pierwszy raz. Cały dzień przed monitorem a sesja leży. Ale warto, niezłe.
Tylko że ono nie jest błacho proste.

No własnie ten kruczek...
Przesuniecie liniowe centralnego okregu z poz 1 do poz 2 nie jest liniowo odzwierciedlane zmianami w niedopasowaniu styczności na ostatnich okregach - te małe kreski z okregami na szkicu- czerwone i niebieskie. Tam jest zależność z jakąś potęgą - stąd pisałem poczatkowo o rozwiazaniu wielomianu przy podejściu analitycznym. Choć to rzeczywiście karkołomnna wyliczanka aby wszystkie promienie satelitów ująć w jedną zależność funkcyjną opatrą o argument wyrażający przesuniecie okręgu centralnego z osi okregu głównego. Czyli mimoosiowość łożyska ( przy wstępnym założeniu stałych srednic obu bieżni)
Czyli na poziomie podstawowym Acada nie da sie tego skonstruować tylko technikami geometrycznymi.
Pytanie wiec o poziom oczekiwań - przedmiot z CNC to matematyczna wyliczanka czy może być np kilkukrotna iteracja w Acad gdzie np po 4x lub 5x przybliżeniu uzyska się dokładność rysunku porównywalną z dokładnością wyliczeniową (która póżniej i tak jest narysowaną - czyli proktycznie taką sama).

Ta czerwona prosta przecinajaca się z z odcinkiem łaczącym środki okregów centralnych powinna zamiast odcinka przcinać ramię paraboli ( albo fragment elipsy) która uwzglednia nieliniowość zależnośći . Tylko dokładne wyprowadzenie geometryczne takiej nieliniowej proporcji "tworzy "przestrzeń z zależnościami w tylu wymiarach ile jest satelitów.
Czyli bez lispa w AC raczej pozostaje iteracja.
Można jeszce sprawę częsciowo uprościć rysując trzy rysunki zamiast dwóch (dotychczas lewego i prawego) i środki okręgów centralnych połaczyć poliinią którą pózniej zamienić we własnościach na Cubic - krzywą aproksymowaną. I na niej wyznaczyć pozycję przesuniecia.
Ale wydaje mi się że iteracja jest szybsza w osiągnieciu dokładności.

Matoda geometryczna w Acad.
Kolega Windu83 narysuje sobie taki szkic jak z lewej strony - ten co "za duzo".
Póżniej copy z okręgiem głównym i centralnym na jakąś odległość - dowolną, i w nowej pozycji przesunąć trochę do góry okręg centralny. Wtedy możliwe ze wyjdzie "za mało".
Oczywiście okrąg zewnetrzny i centralny rysujemy z ręki, satelity pionowe jako okręgi na prostej ze średnicami odpowiednio styczne a boczne satelity jako okręgi uzyskane narzędziem Acada _circle/tan,tan,tan.
Gdy lewy i prawy rysunek już mamy to wtedy tylko prosta proporcja wyznaczy pozycję okręgu centralnego gdzie spełnione będą narzucone w zadaniu warunki styczności.
Mały kruczek:
Co postawić w środku koła centralnego jako odniesienie do wyznaczenia proporcji

Brać gniew Draco na siebie to krok desperacki, niczym na główkę skakać do nieznanej wody. Tylko że to nie krynica górska a rura wylotowa do oczyszczalni. Ciecz raczej gęsta, wręcz lepka.
To jest "zaliczenie z CNC" Czy aby nie jest ukierunkowane na posługiwanie się jakimś programem? Wtedy trygonometryczne wyliczanki z promieniami są nie na miejscu - oczekiwana jest raczej sprawność w stosowaniu narzędzi programowych.

Bo tu idzie o konstrukcję geometrii rysunku i wyprowadzenie zależności miedzy promieniami przy tych warunkach a nie o element toczny.
Kolega zacznie od ułożenia równań na sumę promieni głównych okręgów - zewnętrzny, centralny , satelita najwiekszy i najmniejszy - i dla nich sprawdzi warunek z delty wielomianu wobec dowolnej pary satelitów bocznych.( przy założeniu parzystej liczby satelitów).
Dodatkowym równaniem jest suma wieloboku z promieni poszczególnych satelitów który wpisany jest w okrąg o promieniu R=F(r-zew,r-centr,r-min)- dla dowolnej-nieparzystej liczby satelitów.
Jak coś dalej dopiszę to Draco znowu mnie obszczeka.