Myślę, że generalnie kierunek jest dobry. Co do nośności to trzeba porównać z łożyskiem o możliwie zbliżonej budowie oraz wymiarach z oryginalnym. Jest jeszcze jeden problem o którym do tej pory nie było mowy. Jak wygląda zabezpieczenie półosi przed wysunięciem. W PF 125 czy w Zuku zwykłe łożysko kulkowe na półosi było zabezpieczone wciśniętym pierścieniem (trzeba było prasy by to zdemontować lub zmontować), natomiast pierścień zewnętrzny łożyska był w obudowie zamknięty przykręcaną pokrywą. Łożysko było zwykłe ale jakieś siły osiowe przenosiło. Zastanów się jak jest tutaj. Jest to bardzo ważne.

mysior pisze:Dlatego myślałem o stellicie, ale ta technologia jak widać w Polsce nie jest rozpowszechniona....

I tu się Kolego mylisz. Napawanie plazmowe stelitem stosuje się między innymi w zakładach produkujących armaturę przemysłową (zasuwy wysokoparametrowe). Kiedyś było też takie stanowisko na Politechnice Śląskiej w Gliwicach (chyba pod patronatem Castolina). By napawanie stelitem miało sens warstwa stelitu musiała by mieć minimum 1 mm grubości a ponieważ pomiędzy stelitem a materiałem rodzimym następuje mieszanie materiałów, więc przygotowując pod napawanie trzeba by zmniejszyć średnicę o minimum 4mm. Również nawet przy napawaniu plazmowym nie masz gwarancji że wałek się nie wygnie. Myślę, że stelit nie spełni Twoich oczekiwań, ponieważ nie jest wystarczająco twardy do współpracy z rolkami (jest za to bardzo odporny na ścieranie). Uważam, że jedyna sensowna metoda to dopasowanie alternatywnego łożyska. Jeżeli oryginalnie było 35.5mm to znormalizowane łożyska mają 35mm. Jakie średnice ma wielowypust oraz półoś pomiędzy wielowypustem a łożyskiem? Nie wiemy również jaka jest zewnętrzna średnica łożyska ale może da się coś dopasować, nawet kosztem lekkiej przeróbki obudowy.