Ja wiem, że program powinien pisać człowiek, a nie maszyna. Komputer to sobie może stworzyć ścieżkę narzędzia. I dla mnie to ta ścieżka narzędzia najlepiej jak jest zapisana w podprogramie. Przy powierzchniach kształtowych i tak musisz mądrze wszystko podzielić, żeby frez kulisty nie skrawał całą długością, bo pęknie. No i te kawałki warto mieć w podprogramach. A program główny pisze się w notatniku. Cały wstęp (właściwie jednakowy dla wszystkich programów) i dalej tylko wywołanie podprogramów. To ma sens, bo jak zmieniasz coś w powierzchni, to ścieżkę generujesz od nowa na ten kawałek, a nie na cały detal.

Tylko problem w tym, że większość programistów potrafi jedynie doskonale CAM-a obsłużyć, a o organizacji programu ma bardzo mętne pojęcie. Sorry - to moje bardzo subiektywne zdanie.

Doskonale wiem, że da się wrócić, tylko że tak naprawdę nie o powrót tu często chodzi. Właśnie przy wierszowaniu masz często już ileśtam bloków pominięte, bo gdybyś chciał z REPOS skorzystać, to wjedzie tam, skąd odjechałeś, a najczęściej trzeba wjechać trochę wcześniej.

No właśnie - program idzie 5 dni. Oczywiście, że najłatwiej jest zapisać to wszystko w jednym pliku. Tylko że gdyby programista chciał, to zapisze to w dwudziestu podprogramach, a sam program będzie się składał po prostu z wywoływania podprogramów. To się doskonale sprawdza, tylko pokaż mi programistę, któremu się będzie chciało bawić. Dobrze, jeśli co godzinę wyskoczy nad powierzchnię (ręcznie dopisane parę linijek) zatrzyma i wyświetli komunikat "zobacz w jakim stanie są w głowiczce płytki". Najczęściej nawet takich drobiażdżków mu się nie chce, albo i nie umie, bo on tylko potrafi to, co umie CAM.

A ja właśnie, jak mam bardzo długi program, z CAM-a, po prostu wycinam tą część, którą wyciąć powinienem i wycięty program puszczam "od nowego początku", z miejsca, z którego chcę. Oczywiście wszystko robię tylko na kopii! Niby jest możliwość wyszukania i puszczenia od konkretnego bloku, ale po co mam później znów cały plik przewijać, jak się następne narzędzie popsuje. Ot każdy ma jakieś przyzwyczajenia, ja robię tak.

Podziwiam programistę w firmie, który pięćdziesiąt narzędzi i sto tysięcy linii wkłada w jeden program - plik. Można to edytować w ogóle? A Sinumerik aż się prosi o wykorzystanie podprogramów, jeśli program byłby właśnie taki.

Bo odpowiedź na twoje pytanie wbrew pozorom jest trudna. Owszem, złamało się narzędzie, zatrzymujesz program, wycofujesz narzędzie, tylko że jakieś bloki (podejrzewam, że takie wielkie programy to np. przy produkcji form), od momentu uszkodzenia narzędzia, do momentu zatrzymania programu "przeleciały". Nie można prosto (REPOS) powrócić na ścieżkę, bo to będzie za awarią. Coś nieobrobionego zostanie. Poza tym czasem przy mocniejszej kolizji potrafi ruszyć detal. Stąd właściwe byłoby absolutne przerwanie programu i powrót od momentu, w którym najłatwiej wprowadzić narzędzie (przy wierszowaniu np. od początku wiersza). Przecież można program przepisać do jakiegoś katalogu, wyciąć część już zrobioną i ewentualnie dopisać dojazd, parametry, czy narzędzie.

No i "programista" powinien zastanowić się, czy rzeczywiście całą pracę za niego musi wykonywać CAM, czy nie ma możliwości, by zanim wygeneruje program, trochę pomyślał nad tym, jak ten program zorganizować, o ile oczywiście takie myślenie nie przerasta jego możliwości, bo nie wszyscy myśleć potrafią.