Być może już niepotrzebnie odpowiadam. Nie jestem ekspertem ale masa 320 kg obciąży osiowo śrubę i da nam siłę około 3200N. Wynikiem działania tej siły będzie tarcie na powierzchniach styku gwintów (moment tarcia). Jego wartość wyznacza się z zależności:

Mt = 0,5*ds*Fq*tg(y+p) W przypadku podnoszenia ciężaru.

Gdzie:
-ds -> średnia średnica gwintu, w przybliżeniu (Dw+dr)/2, dla Tr24x5 ds = 20,75mm
-Dw -> średnica wierzchołków gwintu,
-dr -> średnica rdzenia,
-Fq -> siła osiowa,
-y -> kąt nachylenia linii śrubowej,
-p -> pozorny kąt tarcia,

Obliczenia zacznijmy od kąta nachylenia linii śrubowej:
y = arctg(P/(pi*ds)) = arctg(5/(pi*20,75)) = 4,38 stopnia P - podziałka gwintu

Kolejno policzmy pozorny kąt tarcia:
p = arctg(u/(cos(a/2)) = arctg(0,2/cos(30/2)) = 11,69 stopnia
Gdzie:
- u -> współczynnik tarcia, przyjąłem 0,2
- a -> kąt rozwarcia gwintu, dla Tr24x5 a = 30 stopni

Znając już potrzebne wartości, wyznaczmy moment tarcia:
Mt = 0,5*0,02075*3200*tg(4,38+11,69) = 9,57 Nm
W ramach ciekawości dla:
-wsp. tarcia u = 0,1, Mt wynosi 6,03 Nm
-wsp. tarcia u = 0,12, Mt wynosi 6,73 Nm

Taki moment potrzebujemy pokonać żeby w ogóle ruszyć masę. Liczone bez momentu tarcia na powierzchniach oporowych, założyłem że konstrukcja nie uwzględnia takich połączeń elementów. Chcąc uzyskać satysfakcjonujące prędkości i przyspieszenia w grę wchodzi jeszcze dynamika, stąd urządzenia gotowe do kupienia mają właśnie zdecydowanie większe momenty obrotowe w napędzie. Proszę o wyrozumiałość to mój pierwszy post.