Wspornik miecha będzie miał pewną wysokość, jeśli rozstaw wózków będzie mniejszy niż ta wysokość, to siły przenoszone na szyny będą większe niż siła na miechu - powstanie dźwignia. Rozstaw taki sam jak wysokość. Dostatek wzorów znajdziesz na stronach producenta.
Można nie podpierać odległego końca śruby jeśli jest krótka i pracuje w pozycji pionowej. Bezwzględnie podeprzyj oba końce.

Pytałem o pozycję miecha, bo naturalnym jest, że będzie zwisał i opierał się o prowadnice. Proponowałem tanie rozwiązanie, w którym miech pracuje w pionie ale nie przeszło.

Miech będzie pracował w pozycji poziomej, jak na rysunkach, czy pionowej?

Jaszuk88 pisze:Myślę, że w tym przypadku nie jest konieczne bardzo precyzyjne prowadzenie miecha, dlatego proponuję zastosować prowadnice meblowe do szuflad długość 60 cm pełny wysów.

Typowa przekładnia korbowa wymaga nieliniowego sterowania prędkością obrotową wału, by uzyskać w miarę liniowy ruch miecha. Rozciągnięty miech w pozycji poziomej będzie opadał i tarł o podstawę prowadnic.

Może teraz więcej się wyjaśni.
Bruzda wałka to duża litera V, której górne końce połączone są po spodniej stronie. Sprężyna równoważy miech i dźwignię. Dźwignia miecha powina mieć możliwość uchwycenia strony basowej instrumentu. Na spodzie dźwigni filc, szczęki wyłożone gumą i najprostsze zaciski na motylek. W takiej pozycji stroiki będą równolegle do powierzchni blatu i może łatwiej będzie je szlifować. Nie rysowałem mocowania górnej części miecha, bo możliwości jest wiele. Konwencjonalne (tanie) łożyska oczywiście muszą być, jeśli Kolega chce uzyskać przyzwoitą trwałość i cichobieżność napędu.

Tak wygląda moja wizja napędu.
Wałek posiada wyfrezowany kanał "zygzak", który umożliwi liniowy posuw dźwigni w funkcji kąta obrotu. Dźwignie B i C teoretycznie nie są niezbędne ale dzięki zmianom ich długości możemy korygować amplitudę i punkt początku (końca) ruchu. Rysunek dla zamkniętej pozycji miecha. Mechanizm można zamocować pod blatem stołu, tak by strojony instrumet znalazł się na jego krawędzi. Ruch miecha nie jest prostoliniowy ale w podobny sposób pracuje muzyk. Wałek trzeba wykonać na maszynie CNC. Kanał w rozwinięciu nie jest linią prostą, gdyż należy wprowadzić korekcję zmian długości dźwigni A. Punkty zmiany kierunku nie mogą być oczywiście tak "ostre" jak na rysunku, gdyż powstaną zbyt duże momenty obciążające konstrukcję. Palec dźwigni A zawiera dwa małe łożyska.

Niestety nie kolekcjonuję takich rozwiązań, mimo to można wykonać podobny sterownik, choćby analogowy. Takie serwo sterowane napięciem stałym, pochodzącym od czujnika ciśnienia. Problem jedynie w tym, że czujnik musiał by podawać wartość bezwzględną. Można zrezygnować z bezpośredniego pomiaru ciśnienia i odpowiednią charakterystykę ruchu w funkcji obrotu wału korbowego "wygenerować" w postaci nieliniowej tarczy enkodera umieszczonej na wale napędzanym, z którego fotokomórka odczyta bieżącą wartość napięcia (PWM) i po wyfiltrowaniu zostanie podana do serwa. Zamiast serwa można zasotosować silnik klatkowy i falownik z wejściem analogowym.

Zamiast typowego napędu korbowego proponuję zastosować przekładnię obrotowo-liniową, podobną do stosowanych w przędzarkach, nawijarkach drutu itp. Silnik napędza (przez przekładnię pasową) wałek, w którym wyfrezowany jest kanał w taki sposób, że palec wodzika odbierającego wykonuje ruch liniowy w funkcji obrotu wałka, natomiast początek i koniec skoku roboczego może być dowolnie "ostro" zakończony. Jeśli nie znajdziesz fotki podobnego rozwiązania, to postaram się coś jutro naszkicować.

Uważam, że angażowanie do tego przedsięwzięcia napędu śrubowego jest pewnym przewymiarowaniem. Całkowicie wystarczy przekładnia korbowa napędzana silnikiem DC za pośrednictwem pasa płaskiego lub zębatego. Stabilizację ciśnienia (kompensację nieliniowego ruchu "tłoka") można wykonać sprzęgając czujnik ciśnienia z regulatorem obrotów silnika.
Kwestia prowadnic powinna być jeszcze raz rozważona, może nie są konieczne?

Dolce pisze:Chodzi o to, ze w procesie strojenia akordeonu potrzebne pobudzenie do drgań stroika (wykonanego z metalowej blaszki) za pomocą strumienia powietrza.

Może Kolega przybliży sposób strojenia? Generalnie chodzi mi o to, czy stroiki bądą demontowane z akordeonu, czy cały proces będzie odbywał się na częściowo rozmontowanym instrumencie ale z kompletem stroików. Powszechnie wiadomo, że akordeony budowane są w różnych rozmiarach, ilościach basów itd. Skonstruowanie miechowego stanowiska strojeniowego do wszystkich modeli będzie wymagało stosowania specjalnych przejściówek. Może Kolega ma na myśli zbudowanie mechanicznego ramienia, które będzie wykonywało pracę muzyka?
Strojenie stroika wymaga szlifowania jego blaszki i jako osoba związana bardziej z techniką niż muzyką, nie wyobrażam sobie tej operacji bez wymontowania go z instrumentu i użycia odpowiedniego skanera czy częstościomierza.

Elektryczna pompka do kół jest tanim rozwiązaniem ale może nie zapewnić odpowiedniego przepływu, poza tym mocno hałasuje i dłużej jak 30min ciągłej pracy raczej nie wytrzyma. Jeśli zdecydujesz się na sprężarkę to rozglądaj się za jednofazową pompą próżniową z pierścieniem olejowym. Mogą one pracować jako sprężarki do 2 atm. Element strojony można umieścić w kanale, w którym za pomocą dwóch klapek (zaworów) będzie możliwa zmiana kierunku przepływu strumienia powietrza. Wydajność pompy można regulować tradycyjnym ściemniaczem elektrycznym, choć lepszy będzie regulator z wiertarki.