Problem wyrywania arkusza powoduje często podrywanie samego broka, co spowodowane jest nie do końca dobrym dobraniem luzu do materiału. Niestety często ciężko dobrać go idealnie. Rozwiązaniem na tą przypadłość jest zastosowanie wypychacza z elastomeru, niestety sprawdza się to tylko w przypadku narzędzi względnie symetrycznych, gdzie po prostu jest miejsce na wydrążenie otworu około fi6 i obsadzenie elastomeru. Wówczas, po uderzeniu wyrzuca on brok od razu poza matrycę, nie pozwalając mu postawić się "na sztorc" co prawie zawsze skutkuje wyrwaniem materiału z łap. Kolejnym parametrem który ma wpływ na stabilność wykrawania, jest głębokość zejścia. Powinna być możliwie niewielka, dla blach 3-6mm wystarczy zagłębić stempel 2-3mm w matrycę, nie więcej. Ustawienie płytkiego zejścia do minimum ogranicza ryzyko zaklinowania stempla, niestety zwiększa ryzyko podrywania broka o którym pisałem na początku. Połączenie płytkiego zejścia z wypychaczem z elastomeru, przy dobraniu luzu 0,2 (x grubość materiału), dobrą obsadą (sprężyna), wpuszczeniu narzędzia poza stipper na około 1mm - i według mnie nie ma bata by cokolwiek złego stało się z arkuszem.