Właśnie chodzi o to, że kiedyś przejrzałem te pozycje (a było ich znacznie więcej) i to co znalazłem po analizie właściwie mnie rozczarowało. Tak jak to nieszczęsne e.
Drugą sprawą którą też pewnie zauważyłeś jest to, że autorzy wspominają jedynie o wiertłach do stali, więc nie jestem pewien czy po zmianie kąta wierzchołkowego w przyrządzie poprawnie przeostrzy on wiertła do nierdzewki czy czegoś innego.

U mnie właśnie w tym momencie wiele lat temu pojawił się problem z mimośrodem, bo jak widzisz nawet te 3 pozycje właściwie się wykluczają jeżeli się czepiać szczegółów. Ja się oparłem o tą bardzo starą książkę o której już wspominałem, ale niestety nie jestem sobie w stanie przypomnieć co tam było.

Jeżeli chodzi o same kąty to zbyt uprościć się tego nie da, nawet jeżeli przyjmiesz kąt 45 stopni to i tak trzeba ustawić oś obrotu pod 13.

Dla mnie sprawą bardziej frapującą jest mimośród e. W książkach które mam w domu wygląda to tak:

Eugeniusz Górski "Obróbka skrawaniem" Wydanie I 1972 str 191
e=(0.05-0.07)d
Eugeniusz Górski "Poradnik narzędziowca" Wydanie III 1973 str 481
e=(1/13-1/10)d to znaczy (0.077 - 0.1) d
Bronisław Ciekanowski "Poradnik ślusarza narzędziowego wzorcarza" Wydanie III 1989 str 303
e=(1/15-1/20)d to znaczy (0.066 - 0.05) d

Tej ostatniej jednak nie traktowałbym zbyt poważnie gdyż e=(1/15-1/20)d zaznaczone jest na szkicu dotyczącym ostrzenia wierteł metodą Weiskara. Sądzę więc, że autor popełnił w tym elemencie pomyłkę

Jak widać powyżej nawet sam Górski w swoich pozycjach się nie pokrywa.


PS
W miejscu w którym ustawione jest 45 stopni ja widziałbym przegub do regulacji ze skalą. To sprawia ze przyrząd staje się bardziej uniwersalny

Tak, kąt wierzchołkowy nie jest krytyczny stąd ta tolerancja (ma wpływ na rozkład sił podczas wiercenia), dużo ważniejsza jest symetria wiertła po ostrzeniu i prawidłowe ukształtowanie powierzchni przyłożenia, bo to ma wpływ na dokładność otworów.

Kąt miedzy osia wiertła o osią obrotu (tą 13 stopni) wynosi

46 = 59 - 13

Trochę to dziwne bo w źródłach autorzy na rysunkach wymiarują tam 45 stopni.

@Mariuszczs
Z tego co wiem to do NUA25 fabrycznie są dwa przyrządy NUA25f i NUB16

kamar pisze:Dla mnie punktem wyjścia dla takiego przyrządu musi być wyeliminowanie przekładania wiertła.
Jakoś tak mało fachowo i miejsce na niedokładności.

Nie jestem pewien o które przekładnie chodzi więc może opiszę jak realizowana jest zmiana szlifowanej powierzchni.
Po przeszlifowaniu dolnej powierzchni przyłożenia wyłaczamy ostrzałkę. Wiertło jest zablokowane w przyrządzie. Zablokowane mamy docisk 1, dosuw 2 i blaszkę 3 na której opiera się pomocnicza krawędź skrawająca wiertła ustalając jednocześnie pionowo główną krawędź skrawającą wiertła.
Przełożenie wiertła polega właściwie na jego obróceniu w pryzmie, bo nie ruszamy dosuwu 2 - on i pryzma zagwarantują symetrię ostrzenia.
Luzujemy więc docisk 1, blaszkę 3 opuszczamy na dół. W tym momencie możesz swobodnie obrócić wiertło w pryzmie. Po obróceniu wiertła podnosisz do góry blaszkę 3 (ustalasz na niej pionowo główną krawędź skrawająca) dociskasz 1 i to wszystko.

Symetria wiertła nie ginie, no chyba że jest krzywe, ale wtedy wcześniej wyląduje w śmieciach niż na ostrzałce.

Temat założyłem w celu próby stworzenia działającego oprzyrządowania opartego o teorię ostrzenia wierteł metodą Washburne'a. Jeżeli ktoś jest zainteresowany możemy kontynuować, jeżeli nie temat umrze śmiercią naturalną. Proszę również nie wrzucać opinii, że szybciej lepiej itp jest z ręki.
W załączniku są teoretyczne podstawy oraz schemat.

Informację pochodzą z poniższych pozycji
Eugeniusz Górski "Obróbka skrawaniem" Wydanie I 1972 str 191
Eugeniusz Górski "Poradnik narzędziowca" Wydanie III 1973 str 481
Bronisław Ciekanowski "Poradnik ślusarza narzędziowego wzorcarza" Wydanie III 1989 str 303

[ Dodano: 2011-11-18, 18:30 ]
Przykładowy szkic z geometrią dla wiertła D=30mm