kuba sj413, Znalazłem angielską stronę o rodzajach i pracy kartridży drukarek. Można ją przetłumaczyć jak kto woli http://mindmachine.co.uk/book/print_42_ ... heads.html

Już modeli? Ostro Kolega biegnie do przodu. Jak grube(cienkie) warstwy daje się osiągnąć bez "rozsmarowywania" konturu podczas ściągania kolejnej posypki
a jednocześnie żeby nie powstawało niespójne ciasto francuskie?

OK.
Z drugiej strony szerszy ruch oczami
powoduje lepsze zwilżanie gałek
i mniej pieką po wyłączeniu komputera.
Poprzednia strona tego wątku
rozszerzyła się nadmiernie
z powodu niefortunnego ulokowania zdjęć
w jednym z postów.

Ja też wykorzystałem drukarkę HP niestety. Mówię niestety bo w tych drukarkach właśnie do kartridża nie należy wlewać dowolnego tuszu. Chyba że będzie to woda, koniecznie destylowana bo inaczej dysze zarosną kamieniem kotłowym.Fakt że głowica (kartridż) po zużyciu ląduje w koszu i zakłada się nową i jeżeli użytkownik opanuje technikę napełniania to eksploatacja jest tania. Jednak do wykorzystania innych niż przeznaczony dla drukarki tusz cieczy raczej się nie nada. Tu można by wykorzystać na przykład jakiegoś przechodzonego Epsona (głowica piezoelektryczna) a po dołożeniu mu systemu stałego zasilania tuszami CISS byłby ideałem do katorżniczej i długotrwałej pracy.

[ Dodano: 2011-10-23, 00:11 ]
No może nie ideałem bo pewnie lepsza by była głowica stosowana w drukarkach solventowych ale cena raczej nie zachęca do demolki i przerabiania na helikopter

[ Dodano: 2011-10-23, 00:22 ]
Jeżeli chodzi o różnice między plujkami stosowanymi w HP i w Epsonie to nie kwestia składu atramentu tylko sposobu jego wyrzucania przez dysze głowicy. W HP impuls prądu z układów elektronicznych nagrzewa w ułamku sekundy atrament u wylotu z dyszy do wrzenia, powstaje bąbel pary który wyrzuca kropelkę atramentu. Czyli nie może to być ciecz która nie zechce tak szybko się zagotować albo pod wpływem temperatury zmieni swoje własności chemiczne. W głowicy piezoelektrycznej nic się nie nagrzewa. Atrament jest wyrzucany dzięki mikro-pompkom w których rolę tłoczka pełni mikroskopijna struktura piezoelektryczna (odkształcająca się pod wpływem impulsu napięcia)

W mojej konstrukcji zbudowałem sprzęgło elektromagnetyczne które uruchamia ruchomy stolik wtedy kiedy normalnie zaczyna się przesuw papieru. Kiedy wydruk się kończy i stolik zbliża się do krawędzi, trafia na krańcówkę która wyłącza sprzęgło. Dalsze obroty silnika w przód i w tył biegną już jałowo wiec drukarka nie odbiera żadnych sygnałów błędu. Do pozycji startowej przesuwam stolik ręcznie. Idzie lekko bo jest rozsprzęglony z napędem. Nie napisał kolega jaka to drukarka. Do zabawy z nietypowymi "atramentami" lepsza by była z głowicą piezoelektryczną

Ciekawa konstrukcja. Ja swego czasu też trochę tuningowałem drukarkę atramentówkę i przystosowałem ją do druku na sztywnych materiałach. U mnie akurat jest to konstrukcja z ruchomym blatem na którym kładę formatkę do zadrukowywania. Kolega jak widać puścił w ruch samą konstrukcję drukarki. W związku z tym mam pytanie- czy do tego napędu jest wykorzystany oryginalny silnik który w drukarce przesuwał papier? Jeżeli tak to czy nie zdarzają się sygnały że jest mu zbyt ciężko? Elektronika drukarek kontroluje w jakiś sposób (pewnie różnie w różnych typach) czy nie nastąpiło zakleszczenie papieru. Jak to w ogóle była drukarka? No i w związku z tym czy silnik napędowy to krokowy czy serwo?

[ Dodano: 2011-10-22, 23:25 ]
Ciekawym materiałem do ewentualnego przetestowania jest żywica akrylowa. Składa się z proszku i cieczy czyli tego co zwykle wykorzystują drukarki 3D. Od pewnego czasu jest dostępna w Allegro. W wyszukiwarkę trzeba wpisać ŻYWICA AKRYLOWA ODLEWNICZA PRIMA

To wygląda na jakąś pompkę membramową ale może to być tylko pompka do wytwarzania wstępnego ciśnienia. Mam na myśli ten fragment z przekładańcem z pleksi. A może to tylko filtr wyciskanego medium? W samym ustniku (to chyba to żółte po lewej stronie) może być wylotowa mikropompka elektromagnetyczna tłoczkowa o konstrukcji podobnej do używanych w wytwornicach pary http://www.strima.com/cat/k-2000360/
Nawiasem mówiąc to bardzo ciekawa konstrukcji pompki do płynów. Wydajność niewielka, za to ciśnienie zwykle wyższe niż 5 Ba co przy jej gabarytach i pobieranej niewielkiej energii robi wrażenie. Używam czasem takiego cudu techniki przy opylaniu drzew w swoim ogrodzie. Oczywiście nie tego co pokazałeś na foto tylko pompy z wytwornicy pary ożenionej z rozpylaczem

Do MAAK
Pewnie chcesz wzmocnić napęd żeby poradził sobie z przesuwaniem skrzyni w której będzie się tworzył model 3D(?) Można ten problem obejść w prosty sposób, stosowany zresztą w takich urządzeniach. Wystarczy odwrócić zagadnienie, czyli pojemnik gdzie będą powstawały kolejne warstwy unieruchomić na dobre a nad nim przesuwać rampę z silnikiem i całym napędem głowicy drukującej. Nie wiem jaką drukarkę chcesz zamienić na helikopter. Osobiście mogę polecić do przeróbek HP 3820. Ma stosunkowo prostą konstrukcję, dwa kartridże atramentowe, a przede wszystkim napędzana jest dość mocnymi serwomotorkami. W każdym razie wypróbowałem praktycznie że napęd papieru w tej drukarce radzi sobie nawet wtedy kiedy "kartka papieru" waży 0.5 kg . Ten właśnie napęd można wykorzystać do przetaczania nad polem roboczym rampy z kartridżami.
Jeżeli chodzi dokładnie o Twoje pytanie to trudno jest o prostą odpowiedź, jako że silnik silnikowi nierówny, zatem i ich wysterowanie może się różnić. Jeżeli silnik zawiera trwałe magnesy to może wystarczyć dobudowanie prostych wzmacniaczy mocy. Jeżeli nie, to sprawa może być bardziej złożona.

Ta mieszanina na pewno zatka na amen dyszki w głowicy. Dlatego lepiej nie kupować żadnych gotowych mikstur woskowych z różnymi uszlachetniaczami tylko wosk wprost od pszczelarza. Nie jest nawet taki drogi , Przykład http://aukcja.onet.pl/show_item.php?item=173458773
Co do lepkości mam inne doświadczenie. Dawno temu eksperymentowałem z galwanoplastyką- model woskowy pokrywałem galwanicznie miedzią. Żeby modelowi woskowemu nadać przewodność elektryczną wosk mieszałem ze sproszkowanym grafitem. Niestety mieszanina w miarę dodawania grafitu robiła się coraz gęściejsza aż przestała nadawać się do odlewania i trzeba ją było urabiać jak glinę.

Roztopiony wosk można przecedzić przez bibułę filtracyjną żeby pozbyć się paprochów które w nim zawsze mogą być. Cedzić można tradycyjnie lejąc z góry na stożek uformowany z bibuły (bez rozcinania!) , osadzony w zwykłym lejku do napełniania butelek. U pszczelarza podpatrzyłem sposób w jaki wstępnie oczyszczał wosk wyjmowany z uli , oczywiście po odwirowaniu miodu. Kawałki wosku umieszczał w gęstym worku z tkaniny który obciążał kamieniem na dnie kotła z gotującą się wodą. Po ostygnięciu zdejmował z powierzchni wody krążek czystego już wosku. Dzięki takiemu wytapianiu zabezpieczał wosk przed zbytnią temperaturą która byłaby gdyby ogrzewał go bez wody.