Kto by oddał sitko do ostrzenia jak ma własną szlifierkę narzędziową. Otrzymamy powierzchnię płaską na szlifierce taśmowej i to jest ważne stwierdzenie. Sitko jest ustalane na osi na środku i na płaszczyźnie sitka i będzie poprawnie pracować jak będzie płasko. Detal można zdejmować ostrożnie, albo i nie zdejmować tylko wyłączyć szlifierkę. To jest materiał twardy i tak szybko się nie uszkodzi. Jest jeszcze szlif na papierze ściernym rozłożonym na gładkim stole, na środku patyk i ruchami okrężnymi. Podobnie jak szlifowano pryzmaty, dokąd fabryki nie sprzedali. Dokładność podobna jak w szlifierkach taśmowych, tylko bardziej męcząca.

To są proste i tanie urządzenia. Pasek ścierny porusza się po stoliku, można nawet docisnąć i wiele kształtu nie zmieni. Sprawdzian interferencyjny to z tego nie wyjdzie, ale najlepiej sprawdzić. Dociskanie z boku do kamienia nie wydaje się lepsze, a tu mamy duży kawał płaskiej powierzchni. Ja tak ostrzę i afery nie było. Jakby trzeba lepiej to pewnie płaski stolik i przegubowo tarcza garnkowa diamentowa.

Odręcznie sitka i nożyki to najłatwiej na szlifierce z paskiem ściernym. A czy kto się zastanawiał, jaka jest różnica kiedy ostrzymy nóż przesuwając nożem po osełce albo osełką po nożu.

Najlepiej sitka robić z proszków spiekanych, z uwagi na dość złożony kształt, a jednocześnie możliwe do wykonania na prasie. Twardość najlepiej uzyskać przez nawęglanie i azotowanie. Nawęglane powierzchnie nie pękają tak łatwo, bo zahartowany materiał ma większą objętość. Azotowana warstwa jest cienka, ale w otworach pozostaje i jednocześnie chroni przed korozją. Nie ma potrzeby stosowania materiałów nierdzewnych, bo sitko nierdzewne nie jest tak ostre, a i tak pracuje w środowisku tłustym, które nieco ogranicza korozję. Na maksymalną twardość można hartować i odprężać, jak narzędzia. Następnie ostrzenie przez szlifowanie na magnesówce.