Najpierw musimy spojrzeć na taki sposób pomiaru bicia, rozkładając go jakby na czynniki pierwsze:
na bicie, w przypadku zamocowania w taki sposób wałka pomiarowego (w szczękach uchwytu), może się składać sumarycznie: bicie samego wrzeciona na łożyskach + bicie zamka wrzeciona+ bicie zabieraka uchwytu + bicie w samych szczękach uchwytu.
I zakładają hipotetyczną sytuację, że wrzeciono bije w danym punkcie na łożyskach in+, a np uchwyt w tym samym punkcie bije in-, to suma bicia wskazywana przez czujnik może wynosić=0, co nie pokazuje nam prawdziwego obrazu bicia wrzeciona.
To oczywiście założenie hipotetyczne, ale pokazuje ze wskazania w tym przypadku są sumą bić poszczególnych części między łożyskami wrzeciona a wałkiem pomiarowym.
Miarodajnym za to byłby pomiar dokonany bezpośrednio na samym zamku wrzeciona lub jego stożku wewnętrznym (który to stożek jest osią obrotu w stosunku do powierzchni stycznej z łożyskami).
Należało by też taki pomiar przeprowadzić wkładając w przelot nieobracającego się wrzeciona drewniany trzonek, lub podpierając o łoże wrzeciono dźwignią od dołu (jak łomem) i działając siłą góra dół (bądź na boki), bo spoczynkowe obracanie wrzecionem ciągniętym przez pasek klinowy za końcówkę wrzeciona do dołu, może nie wykazać nam luzów na łożyskowaniu.
Ale... w tym pokazanym konkretnym przypadku, o ile dobrze widziałem pomiary przy różnych ustawieniach wałka w szczękach wykazywały około 0, lub zawierały się w granicach ~1 setki, co jest wynikiem bardzo dobrym. I wskazywałoby że wszystkie części pośrednie miedzy wrzecionem a wałkiem pomiarowym są zamontowane współosiowo, a wrzeciono praktycznie nie ma bicia.
Więc taki pomiar, o ile próba z naciskaniem bocznym (jak łomem) na wrzeciono też nie wykaże większego uchybu, można uznać za miarodajny.
