Widziałem podobne rozwiązanie na ruskich stronach, ale ja myślę o przedłużeniu napędu poza konik.

Jest to maleństwo, ale całkiem fajnie się na tym pracuje, oprócz jednej rzeczy: pokręcanie korbką posuwu wzdłużnego w sytuacji gdy toczy się z podparciem konikiem - to katorga. Nie ma gdzie podziać palców. Gdy toczy się w samym uchwycie to już jest bardzo dobrze. Jest to maleństwo, ale solidne. Konstrukcja z dawnych czasów. Wszystkie chinki tej wielkości mogą się schować.

Wczoraj niespodziewanie do mnie przyjechała taka sama:

Dziś została ustawiona na płycie. Wymaga jeszcze dopieszczenia, ale wszystko w swoim czasie. Napęd to silnik 3~ 180W z wpiętym kondensatorem do zasilania z 1~. Pasek chyba z neoprenu i tu niespodzianka: jest jeszcze jeden w zapasie. Tak samo łożysko do wrzeciona.

Panel sterowania. Można się pogubić! Tyle tych przycisków!

Imak zmieści się w rączce rosłego noworodka.

I pierwsze wióry poszły! Specjalnie napisałem wióry a nie wiórki bo zrobiłem próbę bicia rekordu w mosiądzu. Gdyby się postarać to 3mm na stronę pociągnie. Na razie osiągnąłem ok. 2 mm z małym hakiem. Biorąc pod uwagę, że będzie wykorzystywana do drobiazgów to, jest to całkowicie wystarczające. W stali jeszcze nie próbowałem. Pewnie jutro coś wytoczę.

To jest rosyjska tokarka stołowa 1Д601. Oryginalnie jest do niej suport krzyżowy do toczenia metalu jak i podpórka do toczenia z ręki materiałów miękkich czyli nie tylko drewna.