Podaję cytat z książki Paprockiego:
"Sposób wymiarowania musi być jednoznaczny i czytelny, aby zapewnić wykonanie przedmiotu zgodnie z wymaganiami konstruktora"
Jednoznacznie - tzn. w sposób nie podlegający interpretacji, bo tu nie sejm i nikt nie będzie zwoływał komisji, żeby ustalić wymiary.
Czytelny - to nie tylko, ze każdy wymiar "widać", ale żadnego wymiaru lub szczegółu nie brakuje - projekt jest kompletny pod każdym względem.
Chętnie bym się więcej poudzielał w tym temacie, ale są pewne ograniczenia:
- mam swoje nawyki, które niekoniecznie mogą podobać się Waszym wykładowcom.
- potrzeba na to dużo czasu a ja muszę wyżywić rodzinę, co Was też kiedyś czeka.
- na swoim "podwórku" czasem robię odstępstwa od norm rysunkowych np. powtarzanie , zamykanie wymiarów bo znam realia i wiem, że gdy zaczną na warsztacie dodawać lub odejmować to i tak dojdzie do pomyłek więc wolę, żeby mieli wszystko jak na tacy. Was nie mogę tego uczyć.
Podaję krótko MOJE uwagi do wyżej zamieszczonych rysunków:
1. Jeśli jest otwór to wymiarujemy do przez podanie średnicy a nie PROMIENIEM. Nie trzeba przeliczać np. wymaganego wiertła do jego wykonania tylko wymiar jest nam znany OD RAZU, co należałoby przyjąć jako zasadę.
2. Łuk, zaokrąglenie - podajemy promień chyba, że podanie średnicy wynika z innych zależności.
3. Wymiarowanie figur np. trójkąta. O trójkącie wiemy wszystko gdy znamy wszystkie jego boki i kąty, ale wiadomo, że jeśli znamy boki to kąty można wyliczyć. W moim przypadku wymiarowanie zależy od tego, jak mam zamiar wykonać dany trójkąt. Jeśli wg rys traserskich to wystarczy podać tylko długość boków. Jeśli będzie wycinany np. na nożycach ze zderzakiem ustawianym wg kąta to lepiej podać długość boku i wartość dwóch kątów lub kąt i dwa boki. Póki robicie to teoretycznie to jest to obojętne, ważne żeby żadnego wymiaru nie brakowało. Później życie wymusi na Was sposób wymiarowania.

Problem poruszony w tym temacie wydaje się być banalny, ale uważam, że bardzo się stało, że został poruszony. Myślę tu o potrzebach młodych ludzi, którzy chcą się czegoś nauczyć. Powoli przestaję rozumieć to co dzieje się w szkołach. Dlaczego nauczyciele nie potrafią wywiązać się ze swojego obowiązku i zacząć wreszcie uczyć młodzież? Powody są zapewne takie: brak chęci, motywacji (pieniążki) a na koniec brak WIEDZY, czasem nawet tej podstawowej. No bo oni też mieli takich nauczycieli.
Szanuję tych co wymienili wyżej swoje problemy bo widzę, że mają chęć w życiu coś osiągnąć. Nie za bardzo wyobrażam sobie jednak tego, żeby każdego z osobna, młodego technika, prowadzić za rączkę i wyjaśniać mu podstawy. Młodzież nie została nauczona korzystać z książek. Trudno temat rozwijać dalej, jeśli są braki w podstawowych kwestiach.
Dlatego polecam:
"Rysunek techniczny-maszynowy" Dobrzańskiego
"Rysunek techniczny" K. Paprocki