Jest jeszcze gliceryna i glikol polipropylenowy.
Z glikolem trzeba bardzo uważać aby nie kupić przypadkiem etylowego który jest toksyczny.
Oba można mieszać z wodą i w ten sposób regulować lepkość.
Alkohole etylowy i izopropylowy nadają się ale to już trzeba sobie dobrać do warunków skrawania.

Mgiełka powyższych jest niestety łatwopalna.
Ja to tak rozwiązałem że ograniczyłem wielkość pojemnika dozującego do 20 ml aby w razie czego poradzić sobie z ogniem.

Z niepalnych i nietoksycznych może być roztwór wodny (częściowo emulsja) kwasu stearynowego.
Ciecz chłodzącą podawałem z zasobnika przy pomocy drucika miedzianego.
Jako zasobnik służyły mi strzykawki podwieszone wyżej.
Poprzez strzykawkę przechodzi drut miedziany i ciecz sobie spływa po tym drucie w rejon skrawania.
Średnica drutu dobrana zależności od gęstości cieczy. Dla gliceryny bezwodnej drut 0,5 - 0,8 mm się u mnie sprawdzał.
Rozwiązanie to można stosować do olei i emulsji.

Wydaje mi się że glikol polipropylenowy i gliceryna są chyba najbezpieczniejsze do wdychania.
Dodaje się je np. do papierosów.
One się nie przypalają tak jak oleje i nie śmierdzą.

Podczas wiercenia podawałem kwas stearynowy na wiertło patyczkiem.
On się topi i wpływa w miejsce skrawania.

Kiedyś używałem też stearynianu sodu.
Czysty ma temp. topnienia 245 to 255 °C.
Mieszając stearynian sodu z kwasem stearynowym zmniejszamy temperaturę topnienia tego chłodziwa.
Sam kwas stearynowy odparowuje w miejscu skrawania w temp. 361 °C.
Pozostałości zmywałem wodą.
Kwas stearynowy rozpuszczałem w gorącej wodzie i po ostudzeniu miałem żel.
Jest jadalny ale bez smaku.
Wychodzi też taniej od oleju rzepakowego.