Najprymitywniejsza metoda naprawy takiego błędu, możliwa do wykonania nawet w najsłabiej wyposażonym warsztacie, to proste rozpiłowanie "złych" otworów 3mm pilnikiem iglakiem okrągłym - dokładnie w kierunku przeciwnym do przesunięcia. Trzeba to zrobić dokładnie i prostopadle do powierzchni.
Oczywiście, potrzebny jest najpierw możliwie dokładny pomiar (albo przynajmniej dobre oszacowanie) wartości przesunięcia otworów w stosunku do punktu "zerowego", to pozwoli Ci na określenie średnicy otworu po rozpiłowaniu - powinna być powiększona o dwukrotność wielkości owego przesunięcia. Jeśli przesunięcie wynosi 0,5mm, to po rozpiłowaniu otworu ⌀3mm średnica "nowego" powinna wynieść 4mm.
Po tym możesz wiercić wiertłem np. 5mm, skontrolować prawidłowość umiejscowienia otworu, i po kontroli (i ewentualnej korekcie, wykonanej podobnie do pierwszego "piłowania") powiercić wiertłem 5,5mm na gotowo.
Jeśli ta średnica ma być w miarę dokładna i nierozbita, najpierw wiertło 5,4 a dopiero potem 5,5mm.
Smarowanie podczas wiercenia jest niezbędne.
Można również inaczej to naprawić, ale tak jest chyba najprościej - potrzeba tylko iglaka i wiertarki na statywie.
PS: Na przyszłość: jeśli chcesz zabezpieczyć się przed "zjechaniem" wiertła z punktu, to po dokladnym punktowaniu nawierć punkty ostrym wiertłem 1-1,2mm na głębokość 2-3mm (delikatnie i smaruj!).
Do dużych otworów (końcowych) ten 1-1,2mm można i trzeba powiększyć np. do 2-3mm.
To nawiercenie poprowadzi większe wiertło, a głębokość nawiercenia zależy od średnicy tego kolejnego wiertła.
Druga rada: stosuj wiertła z korektą ścina, np. FANAR HSS-Co do stali kwasoodpornej (nie nadają się do mosiądzu, tak przy okazji). Taka korekta zwie się ostrzeniem krzyżowym, redukuje wydatnie potrzebną siłę posuwu i minimalizuje tym samym spychanie wiertła w bok podczas "wchodzenia" w materiał.