Zawsze się starałem tak pisać program, żeby mieć stałą bazę. Na frezarce była to powierzchnia stołu, na której leżał detal. Jak detal leżał na kostkach, listwach, czy imadle, to łatwo przecież czujnikiem zmierzyć ich wysokość i wprowadzić korektę w tabeli (G54, czy następne)

Ale narzędzia zawsze (wszystkie ) były bazowane do stołu i to w określonym konkretnie miejscu (bezwzględnych współrzędnych X i Y). I tu rzeczywiście płytka wzorcowa, czy (choć mniej wygodnie) szczelinomierz był niezastąpiony.

A'propos nierównej wysokości piór, czy poszczególnych płytek. Przecież i tak decyduje płytka, czy pióro, która wystaje najbardziej. Ona in tak zbierze, czego inne nie mogły, bo są minimalnie krótsze.

Na tokarce taką bazą jest dla mnie powierzchnia uchwytu. W G54 wpisuję po prostu odległość tylnej płaszczyzny przedmiotu od tej powierzchni. Jak jest naddatek, to go uwzględniam. Metod zmierzenia odległości pomiędzy uchwytem i przedmiotem jest sporo, choćby płytkami wzorcowymi. W ten sposób wiem od razu, czy detal leży równolegle do uchwytu, czy go w szczękach nie przekrzywiło.

Każdy ma jakąś sprawdzoną i opracowaną przez siebie metodę bazowania narzędzi. Metoda od uchwytu, czy od stołu jest najpopularniejsza. Na pewno są inne, ale to zależy od specyfiki roboty i obrabiarki.