Jak się najszybciej robi? Jeśli robisz płaszczyznę, która musi się po jakiejś krzywości zamknąć, to i tak bez ingerencji śluszarza (doskrobanie) się nie obejdzie. Ha, problem jest, bo chromowania przeskrobać się nie da raczej, ale można biaksem i na tusz zamknąć. Żeby było najłatwiej, można zrobić program np. do wierszowania frezem 7.95, a wywierszować ósemką. Ponadgryza o te pięć setek, gdzie ma pójść chrom. Po prostu cały czas trzeba kombinować, a i tak śluszarz zawsze na końcu musi mieć robotę, choćby dlatego, że podczas obróbki tu trochę odepchnie, tu wciągnie. Ot może i da się wszystko w mikronach podopasowywać, ale najczęściej trzeba pogodzić się, że teoria ciut będzie różnić się od praktyki.

DMN pisze:jeden z wielkich „specjalistów” wpadł na pomysł, aby konstruktorzy modelowali bryły w połowie zakresu tolerancji.

Dokładnie tak się to powinno robić. W końcu nie może być, żeby detal (przykładowo) po pokryciu np. chromem, był większy, niż zamierzony. Jeśli masz zrobić dziurę powietrzną pomiędzy stemplem i matrycą, to ta dziura musi być ściśle określona, żeby detal po wystygnięciu był taki, jakiego oczekują na montażu i dał się zmontować. Właśnie - skórcze - to też trzeba wyczuć i opanować. Musisz po prostu wiedzieć na czym rozciągasz swoją płaszczyznę i te elementy dopasować do tolerancji. Jeśli np. wyciągasz coś od jakiegoś promienia, to musisz wyciągany element zmodyfikować, podobnie zaokrąglanie - nie np. r10, ale powiedzmy r10.05 albo r9.95, w zależności w którym miejscu. Jak - wyobraźnia powinna podpowiedzieć, ale to da się zrobić.