Toczy stożek, zamiast wałka, bo jeśli materiał nie jest podparty konikiem, to tak się będzie działo na każdej tokarce. Materiał jest z jednej strony odpychany od noża, z drugiej są pewne luzy ułożyskowania. Im dalej, tym mocniej materiał odepchnie. No chyba, że sytuacja jest najbardziej prozaiczna - maszyna po kolizji nie została wyregulowana. W takim przypadku trzeba po prostu zrobić geometrię (zawsze się da!).

Co do szlifowania, chyba lepszym pomysłem byłoby użycie konwencjonalnej tokarki. Raz, że wszystko widzisz, dwa, że możesz dość sztywno ustawić kliny i wówczas czujnik mikronowy do suportu i trochę wprawy, można szlifować. Tylko czy to szlifowanie naprawdę jest potrzebne. Dokładność powinieneś mieć z toczenia, jeśli maszyna nie jest w stanie zmieścić się w dwóch setkach, to trzeba ją wyleczyć. Może luz nawrotny, może źle opracowana technologia, naddatki, ewentualnie narzędzia do obróbki wykańczającej. Bo jeśli wymiar jest, to samą gładkość powierzchni bez problemu uzyskasz dopieszczając papierkiem ściernym. Czasem (jeśli to j6 pod łożysko) wymiar powinien wyjść z maszyny, a jeśli nie wychodzi, to trzeba przemyśleć dlaczego.

Tak, ja szlifuję w wałach otwór stożkowy (1:4) i czoło. Tokarka ma sterowanie Siemensa, ale budowę zbliżoną do konwencjonalnej. Aha, to nie taka prosta sprawa, bo maszyna musi być bardzo sztywna i dokładna ( dosuw o 0.01 to zdecydowanie za dużo).