crossbow pisze:Ale to tak jest jak samemu do wszystkiego trzeba dochodzić.

Niekoniecznie, są starsi, mogą na forum pomóc.

BYDGOST pisze:Czyżby stara dobra szkoła? Dawno nie słyszałem, żeby ktoś zwracał na to uwagę.

To jedź do pracy do Niemiec. Tam jest to norma. Nawiasem mówiąc, w tym poście wyraźnie widać, czemu wszystkie kursy CNC kształcą jedynie podajników. Cóż z tego, że ktoś pozna cykle, nauczy się zasad BHP przy obrabiarkach, jak tych cykli nie będzie umiał sensownie wykorzystać. Ja jestem zwolennikiem nauki praktycznej, u bardziej doświadczonego pracownika. A jeśli chodzi o certyfikaty - ci którzy te kursy prowadzą dużo od niejednego z nas mogliby się nauczyć. Może właśnie dlatego, jak załatwiałem pracę tutaj, najważniejszy był życiorys, świadectwa pracy, a nikt się o żadne certyfikaty nie pytał?

Oczywiście, że próbując zdjąć trzy setki będziesz się ślizgał (promień narzędzia) po materiale i powierzchnia, i wymiar będą do niczego. Nóż musi "tworzyć wiór" w miarę stabilny. Jeśli masz 3 dychy, to przy promyku 0.4 masz w miarę dobre warunki skrawania i wiórek widzisz, że jest w miarę stały. Jeśli zbliżasz się do setek, to zamiast skrawania płytka gniecie materiał. Oczywiście na żadnych kursach tego nie uczą, ale dla każdego tokarza z doświadczeniem jest to oczywista oczywistość.

Takie tolerancje to "bułka z masłem" ale trzeba parę rzeczy wiedzieć.

Ja (w CNC) robię to tak - zgrubnie, żeby zostawić ok. 6 dych na średnicy, przejście pomiarowe, z naddatkiem 3 dychy na średnicy, pomiar, korekcja i przejście na gotowo. W setce bez problemu się mieści.

Trzeba pamiętać, że inaczej weźmie nóż (ten sam, ta sama płytka), jeśli zbiera (na stronę) 15 setek, a inaczej jak bierze 3 czy 5 dych. A już w ogóle dziwnie zachowa się, jak ktoś wymyśli sobie zebranie kilku setek. Trzeba o tym wiedzieć. Oczywiście płytka z promykiem max 0.4 i, co tu chyba nie da się zachować, cały czas ten sam, jednakowy posuw (ok. 0,2 na obrót przy przejściu do pomiaru i na gotowo).

Może warto rozebrać maszynę, to wygląda na ułożyskowanie w tulejach ślizgowych. W sumie bardzo dobre rozwiązanie, ale może się wyrobiło. Szlif wrzeciona i nowe tuleje mogą się bardzo opłacić.

Dołożę, że czasem w odpowiedzialnych detalach (a choćby pod łożyska) zostawiam jedną, do półtorej setki i resztę zbieram po prostu drobniutkim płótnem ściernym. I mam w środku pola tolerancji.