Na rdzeń (5) elektromagnesu jest nawinięte uzwojenie (3). Rdzeń ściśle przylega do płyty górnej (6) oraz do obudowy (4), do której jest przykręcony. Płyta górna jest podzielona na segmenty niemagnetycznymi przekładkami (7), np. z miedzi, z których środkowy przylega do rdzenia elektromagnesu a boczne do obudowy. Przedmiot zamocowany (1) o wymiarach większych od odległości między niemagnetycznymi przekładkami jest ułożony na płycie górnej. W celu zamocowania przedmiotu podłącza się uzwojenie elektromagnesu do źródła prądu stałego. Przepływający przez uzwojenie prąd wytwarza pole magnetyczne, którego linie sił przebiegają przez obudowę, płytę górną, przedmiot i rdzeń. Przekładki magnetyczne (7) uniemożliwiają zamknięcie się strumienia magnetycznego wewnątrz płyty górnej, lecz tylko przez zamocowany przedmiot, co warunkuje wystąpienie sił przyciągania. W celu odmocowania przedmiotu włącza się na chwilę prąd o przeciwnym kierunku przepływu, dzięki czemu następuje usunięcie tzw. magnetyzmu szczątkowego i po wyłączeniu prądu przedmiot można swobodnie zdjąć.
Są jeszcze uchwyty magnetyczne (z magnesami trwałymi).
