Dlaczego podczas toczenia rowków przecinakiem w momencie kiedy narzędzie się nie pochyli (mały posuw i ap, a co za tym idzie siła nie jest skierowana w kierunku osiowym) wychodzi matowa powierzchnia mimo sporej prędkości skrawania? Doszliśmy wcześniej do tezy, że powierzchnia się świeci na skutek tarcia narzędzia o powierzchnię obrobioną. Kiedy przecinak dotyka całą pomocniczą krawędzią skrawającą (mówimy o toczeniu na boki) przecież zwiększa się tarcie, zatem powierzchnia powinna być jeszcze bardziej błyszcząca. Tak myślę czy wpływu na to nie ma tarcie punktowe? To znaczy, że większy jest miejscowy współczynnik tarcia, w momencie kiedy narzędzie dotyka powierzchni obronionej punktem stykowym promienia, a kiedy narzędzie dotyka większą powierzchnią to miejscowy współczynnik tarcia rozkłada się po całej tejże powierzchni, w rezultacie czego miejscowo tarcie spada. Mylę się?

Dzięki za te wszystkie artykuły. Już wiem co będę robił w weekend.

No to już rozważania są wyjaśnione. Dzięki za poświęcony czas.

sammuel pisze:Dodane 2 godziny 31 minuty 21 sekundy:
Wydaje mi się po prostu, że połysk powierzchni zależy od tarcia pomiędzy narzędziem, a powierzchnią obrobioną. Dlatego im twardszy materiał skrawany i narzędziowy, tym większe tarcie, a co za tym idzie bardziej świecąca powierzchnia.

Wypowiedziałbyś się jeszcze na temat tego posta?

RomanJ4 pisze:Diamentu czy ceramiki nie używa się do kolorowych, zwłaszcza alu, a do stali twardych i hartowanych(o twardości 45-65 HRC) które ze wzgledu na dużą twardość działają silnie ściernie na narzędzie, wytwarzając przy tym wyższe temperatury. A ceramika jest na ścieranie i temperaturę bardzo odporna. Diament na ścieranie również, ale na temperaturę już mniej, dlatego do każdych warunków obróbki możliwe jest jego użycie.

Widziałem, że właśnie diamentem bardzo dobrze skrawa się materiały nieżelazne. W stali nie powinno się przecież używać płytek diamentowych, bo wchodzą w reakcję z żelazem. Tak samo nie chodziło mi o ceramiczny materiał narzędziowy, a o cermetal czyli spiekany węglik tytanu. Używanie płytek diamentowych w materiale nieżelaznym widać na poniższym filmiku:

Taka powierzchnia wychodzi ze względu na bardzo wysoką prędkość skrawania, przez co praktycznie w ogóle nie występuje adhezja?

RomanJ4 pisze:Temperatura jest wyższa bo narzędzia diamentowe, a zwłaszcza ceramiczne, pozwalają na zastosowanie większych prędkości skrawania i posuwów w stosunku do węglika w tym samym zastosowaniu, a im twardszy materiał obrabiany tym bardziej kruchy wiór (a to już wiemy już co to oznacza).
Z tego samego powodu przykładowo - hartowany materiał po szlifowaniu ma ładniejszą powierzchnię niż bardziej miękki, prawda? (chociaż tu w odróżnieniu od noży czy frezów następuje wspomniane wyżej samoostrzenie narzędzia)
To tak pokrótce..

Co do twardości i kruchości pisaliśmy już wcześniej, że nie zawsze twardy materiał jest kruchy i na odwrót, ale w większości przypadków idzie to w parze. A jeżeli chodzi o świecącą powierzchnię to wydaje mi się, że ponownie chodzi o narost, który przy bardziej kruchych materiałach mniej występuje. Plastyczny materiał będzie "zamulał" ściernicę przez co wyjdzie brzydka powierzchnia.

Dodane 2 godziny 31 minuty 21 sekundy:
Wydaje mi się po prostu, że połysk powierzchni zależy od tarcia pomiędzy narzędziem, a powierzchnią obrobioną. Dlatego im twardszy materiał skrawany i narzędziowy, tym większe tarcie, a co za tym idzie bardziej świecąca powierzchnia.

A czy materiał narzędziowy ma duży wpływ na otrzymywaną powierzchnię? Z doświadczenia wiem, że przy obróbce wykończeniowej stali narzędziami z cermetalu wychodzi dużo lepsza powierzchnia niż po węgliku wolframu. Tak samo jak to jest z obróbką materiałów nieżelaznych za pomocą PCD? Powierzchnia też wychodzi piękna, a przecież diament jest twardszy od węglików, więc przez tarcie teardego materiału wytwarza się jeszcze większa temperatura.

Dziękuję Ci bardzo za łopatologiczne wytłumaczenie. Teraz wszystko jasne. Powiedz mi tylko jeszcze dlaczego miedź nie generuje narostu? Przez to, że ten materiał jest "śliski" sam w sobie?

Mógłbyś mi jeszcze wytłumaczyć dlaczego kąt natarcia i powierzchnia natarcia mają wpływ na prędkość spływu wiórów? Jeżeli chodzi vc to jest to oczywiste.

RomanJ4 pisze: ↑

23 lis 2020, 22:47

sammuel pisze:Tylko, żeby całkowicie pozbyć się narostu zwiększamy kąt natarcia, który naturalnie powoduje niższe temperatury w strefie skrawania, więc moją teorię dotyczącą temperatur można wsadzić między bajki.

Niekoniecznie, to dość złożone zjawisko - zwiększenie kąta natarcia γ zmniejsza opory toczenia(i tarcie, przez co i temperaturę) zwiększając prędkość spływu wióra po powierzchni natarcia, który ma wtedy mniejsze skłonności do adhezji. To samo dzieje się przy wzroście prędkości Vc, (który to wzrost z drugiej strony podnosi temperaturę)..

Może te artykuły nieco rozjaśnią wątpliwości:
http://www.zmp.wm.tu.koszalin.pl/body/d ... pt_got.pdf
https://suw.biblos.pk.edu.pl/resources/ ... rocesu.pdf
http://www.ktmia.ath.bielsko.pl/zkww/skraw/lab_4.pdf
https://polskiprzemysl.com.pl/stal-meta ... -toczenia/

Dziękuję za odpowiedź i podesłane artykuły. Zapoznam się z nimi późniejszym wieczorem. Zastanawia mnie jednak fakt, dlaczego Sandvik w swoim poradniku podaje, że przyczyną powstawania narostu jest między innymi zbyt niska temperatura w strefie skrawania. Jednak Twoja teoria jest bardziej przejrzysta, bo przecież do chłodzenia aluminium najlepszym rozwiązaniem jest denaturat, bądź nafta, dzięki którym skutecznie odprowadzamy temperaturę. To natomiast chroni nas przed pełzaniem materiału, zgadza się? Nasuwa mi się jeszcze pytanie dlaczego do stopów mosiądzu używamy ostrych narzędzi, skoro jest on kruchym materiałem. Czy to ze względu na odprowadzanie temperatury, która ma wpływ na wyżej wspomniane przeze mnie pełzanie? I jak to jest z miedzią? Jest materiałem bardzo plastycznym, a mimo tego przy obróbce nie powstaje zjawisko narostu.

Dlaczego zjawisko adhezji zanika przy większych prędkościach skrawania? Czy ma to związek z tym, że wiór jest na tyle gorący, że zastyga już poza obszarem powierzchni natarcia, a nie na niej? Byłoby to logiczne tak samo w przypadku bardzo niskich prędkości, gdzie wiór nie nagrzeje się do takiego stopnia, żeby zgrzać się z materiałem narzędziowym. Tylko, żeby całkowicie pozbyć się narostu zwiększamy kąt natarcia, który naturalnie powoduje niższe temperatury w strefie skrawania, więc moją teorię dotyczącą temperatur można wsadzić między bajki. Tak samo czy dobrze rozumiem, że zjawisko narostu nie ma nic wspólnego z twardością obrabianego materiału, a raczej z jego plastycznością? Mosiądz jest miękki, ale kruchy, dlatego nie przywiera, a dla odmiany chrom jest twardy, a cholernie się ciągnie. Te rozważania ostatnio bardzo mnie nurtują i fajnie byłoby, gdyby znalazła się osoba, która potrafiłaby mi je rozwiać.