Wytrzymałość na ściskanie to maksymalne naprężenie, jakie materiał może wytrzymać w warunkach działania obciążenia zgniatającego.
Wytrzymałość na ściskanie materiału, który ulega uszkodzeniu w skutek pękania powodującego rozpadanie się, można określić w obrębie dość wąskiego przedziału jako niezależną właściwość. Jednakże wytrzymałość na ściskanie w przypadku materiałów, które nie rozpadają się pod działaniem obciążenia, musi być definiowana jako wielkość naprężenia potrzebnego do odkształcenia materiału w arbitralnie określonym stopniu. Wytrzymałość na ściskanie oblicza się dzieląc maksymalne obciążenie przez pierwotne pole przekroju poprzecznego próbki poddawanej próbie ściskania.
Błędem byłoby przypuszczać, że różnica między ściskaniem i rozciąganiem, sprowadza się tylko do uwzględnienia znaku "-" w odpowiednich wielkościach. W rzeczywistości rzadko mamy do czynienia z sytuacją, w której projektowany pręt ściskany zostanie zniszczony na skutek przekroczenia jego wytrzymałości na ściskanie. Prędzej zachodzi zjawisko wyboczenia polegające na tym, że z powodu niedokładnego wykonania elementu (którego nie da się w praktyce uniknąć), pręt jest ściskany mimośrodowo, lub też w wyniku zaburzenia struktury samego materiału, pręt zaczyna się wyginać. Wtedy w tensorze naprężeń pojawiają się dodatkowe składowe o wartościach niezerowych i mamy do czynienia z zagadnieniem innym, niż czyste ściskanie.