podstawowym sposobem pomiaru pasowania/napięcia łożysk jest badanie temperatury zespołu + doswiadczenie montażysty.
Przy seryjnej produkcji luzy i napięcia są stabelaryzowane i montażysta ma pomoce pozwalające obciążyć statycznie zmontowany zespół - najczęściej wywołuje się siłę poosiową i zakres przemieszczenia się wałka jest miarą dopasowania długości tulejek dystansowych (mowa o wartościach ugięć możliwych do wywołania w zespole - raczej mikrony)
Praktycznie dla jednostkowego składania bez doświadczenia i przyrządów można powiedzieć że będzie jako tako gdy łozyska zaciśniete na wałku (tulejka dobita na sztywno pomiędzy pierścieniami wewnętrznymi dla układu O) pozostawiają zacisk bieżni zewnętrznych który pozwala aby ręcznie, z wyraźnym tarciem na przyleganiu, była jeszcze możliwość ich obrotu.
Najczęściej nastąpi luzowanie zacisku wzdłużnego gdyż ciepło w łożysku powoduje wydłużenie wałka co zmniejsza zacisk tulejek ( przy stałej obudowie)
Ale co i jak to zależy od szczegółów konstrukcji zespołu.

Dodane 17 minuty 20 sekundy:

annacnc pisze:Mam pytanie z jakiej książki są podane wyżej zdjęcia wrzecion?

szpadel to szpadel
Aczerkan "Obliczanie i konstruowanie obrabiarek do metali" (o ile o moje zdjęcia pytano)
Książka z ubiegłego wieku i wrażego ustroju. Ale gdzie nie otworzyć to zawsze ciekawe.

Z pierwszej lepszej książki o obrabiarkach - nawet specjalnie nie szukałem. Ale nie wiem czy będziesz zadowolony bo to rozwiązania z ubiegłego wieku - łożyskowanie wrzecion w korpusach wrzecienników wraz z napędem. Teraz to raczej robi się jednostki zadaniowe jako elektrowrzeciono lub napędzane pasem.
Nie mam skanera wiec jakość tragiczna ale trochę poślinić się można

Panie Inżynierze.
1) warunki cieplne łożyska i stąd jego kierunek odprowadzenia (tego ciepła)
2) zmiany wymiarowe w trakcie pracy, głównie relacja wrzeciono-korpus
3) pionowa lokalizacja i wynikające z tego warunki smarowania. Uszczelniacz jest dodatkowym źródłem ciepła ale też sprawdzi się tylko dla niewielkich obrotów.
4) obroty graniczne oczekiwane od wrzeciona
5) jeżeli dopuścić do zluzowania napięcia wstępnego w łożyskach to kulki mogą się poślizgnąć zamiast toczyć. Wystarczy chwila i już mamy jazgot łożysk.

Gdy pierwszy raz zmontujesz to będziesz miał jednorazówkę bo nie wyjmiesz zewnętrznego pierścienia łożyska stożkowego. Montaż z góry skazuje na uszkodzenie łożysk bo wciskanie ich do obudowy odbywa się przez nacisk na kulki. Albo wejdzie lekko ale za lekko dla wrzeciona albo wcisk będzie odpowiedni lecz łożyska nie wytrzymają montażu.
To powinna być konstrukcja taka że siłę wciskania przenosi zestaw tulejek i bieżni zewnętrznych wszystkich łożysk jako pakiet obejmujący całe wrzeciono.
Tak więc zdecydowanie nie podoba mi się że pakujemy najpierw przód a następnie wpychamy tylne łożysko. T są rozwiązania wolnoobrotowe.
Narysuj tak:
Zakładamy wszystkie łożyska, przednie i tylne z odpowiednimi tulejami dystansowymi (wewnętrzne i zewnętrzne) pomiędzy nimi, skręcamy pakiety nakrętkami, sprawdzamy napięcie w zewnętrznych bieżniach pakietów (w razie potrzeby szlifuje się długość odpowiedniej tulejki) i pakujemy od czoła do obudowy.
Przy bardziej wymagających warunkach jeszcze sprężyna utrzymująca napięcie zewnętrznej bieżni tylnych łożysk gdy wrzeciono się wydłuży ( trudniej zrobić bo więcej elementów ale nie wiruje wtedy z wrzecionem).

To tak z grubsza.