Prąd stały ma taka właściwość że łuk staje sie "ciągliwy"
możesz mieć 1A ale napięcie np. 100V.

Sekwencje pracy to w standarcie się przyjmuje następująco dla układów z HF lub HV
1. start powietrza
2. start napięcia pilotującego
3. start HF lub HV
4. jonizacja , czyli start napięcia z punktu 2 ( rozpoczęta praca )
5. łuk dostaje kontaktu ( transfer ) ciętym materiałem
6. wzrost prądu do zadanego i cięcie

Inny rozdaj startu … bez HV lub HF. Na zwarcie. W tym wykonaniu albo dysza wewnętrzna w palniku albo elektroda są ruchome. Je porusza powietrze.
1. Napięcie i prąd np. 100V 1A włączone ( elektroda dotyka dyszy )
2. Start powietrza ( gdy było już podane napięcie i prąd po podaniu powietrza dysza lub elektroda się odkleja i ciągnie łuk )
3. Transfer łuku do materiału
4. 4. Ciecie z zadanymi parametrami.

Jeszcze inny rodzaj pracy ale ze stałym prądem i napięciem ( układ bez wzrostowy )
1. Start powietrza
2. Start napięcia i prądu np. 40A Ale z poprzedzającym go na krótko HF lub HV
3. Transfer i cięcie.

Również w starych układach były stosowane inne rozwiązania jak np.
1. Zbliżenie dyszy do ciętego materiału
2. Start powietrza
3. Transfer HV lub HF z zadanymi parametrami od razu do materiału ( Czyli HF , HV startuje bezpośrednio po między dyszą a elektrodą ) i cięcie.

Od napięcia zależy długość łuku. Prąd tu ma nie wiele do „gadania” ale ma.
Za duże ciśnienie powietrza będzie gasić łuk więc to tez trzeba dobrać eksperymentalnie jak to będzie urządzenie robione od „zera”.

Dlatego jest to tka zrobione gdyż jeżeli źródło ma układ wykrywania transferu to łuk pilotujący się włącza na niskim prądzie i może długo świecić pilot.
Jeżeli nie ma to startuje od razu wysoki prąd i czas się skraca do np.2s.
Dlatego tak jest gdyż wysoki prąd po prostu wytopił by dyszę która w trakcie cięcia nie pracuje a tylko skupia gaz.
Wydłużenie tego czasu nie jest problemem ale szybciej Ci się będą zużywać dysze.