Konstrukcja faktycznie unikalna, podobnie jak obszar roboczy.
Najsolidniejszym punktem maszyny jest podstawa stolika. I tu kończą się zalety konstrukcji.
Stolik umocowany jest bardzo wysoko względem trójkątnego blatu maszyny "na oko" 230mm. Powiedzmy, że instalujemy materiał o wysokości 230mm i chcemy wiercić w nim otwory na wylot, wówczas minimalna wysokość kolumny będzie wynosiła 3x230mm = 690mm - to sporo w stosunku do obszaru roboczego. Im wyższa kolumna, w tym gorszych warunkach będą pracowały wózki jej podstawy. Już teraz Kolega przesunął nieco do tyłu środek ciężkości kolumny ale i tak punkt styku narzędzia z materiałem będzie bardzo daleko odsunięty od punktu podparcia wózków.
Oczywiście podpisuję się pod uwagami moich Kolegów.
Kolejnym wyzwaniem będzie zabezpieczenie szyn w podstawie kolumny, zwykły mieszek szybko unieruchomi napęd.
Nie bez znaczenia jest główny materiał maszynki, który posiada sporą rozszerzalność cieplną, większą niż materiał szyn.
Oczywiście maszynka będzie działać (nie ma innego wyjścia). O ile wózki mają napięcie wstępne, to nawet luz nie będzie wyczuwalny ale czy sztywność będzie odpowiednia - pokażą pierwsze testy.
Mówią, że momentu silników nigdy za wiele, jednak w tym wypadku obawiam się czy podczas kolizji konstrukcja nie zostanie pogięta?
Jeszcze pytanko na koniec: jak Kolega będzie ustawiał geometrię?