Nie, chodzi mi o wiercenie bardzo cienkim wiertłem po zapunktowaniu punktakiem 60 stopni (a nie typowym 120) i nawiercanie dopiero po nawierceniu tym cienkim wiertłem.

Zwykle spotykałem się z taką procedurą: punktowanie 60 stopni, puntowanie 120 stopni, nawiercanie nawiertakiem, wiercenie pilota, powiercanie. I wtedy jest duża szansa, że już przy nawiercaniu gubi się dychy.

Trafiłem w jakiejś starej amerykańskiej książce o obróbce metalu fajny sposób na dokładne pozycjonowanie otworów ręcznie na zwykłej wiertarce stołowej. Nigdy wcześniej się z nim nie spotkałem, a działa naprawdę dobrze - przy odrobinie staranności daje się urzymać pozycje ±0,05. Sprawdza się przy stosunkowo lekkich detalach, takich które wiertło jest w stanie "pociągnąć" i wycentrować.

1. Dokładnie wytrasować położenie - najlepiej wysokościomierzem na pokrytym tuszem elemencie.

2. Lekko zapunktować środek otworu punktakiem o kącie 60°.

3. Sprawdzić pod lupą położenie punktu w stosunku do trasowania i ewentualnie go "naciągnąć"

4. Poprawić punktowanie - nieco mocniej, ale delikatnie, nadal punktakiem 60°.

5. Nawiercić otwór wietrtłem fi 1,0 - 1,2 na głębokość 4-5mm. Wiertło powinno być możliwie długo złapane, żeby mogło się swobodnie wygiąć, dostosowując do śladu punktaka.

6. Nawiercić otwór wiertłem fi 1,6 na głębokość 4-5mm. Też możliwie długo złapanym.

7. Nawiercić otwór nawiertakiem fi 5 do połowy stożka. Końcówka nawiertaka pasuje do wykonanego otworu fi 1,6, więc nawiercenie można wykonać idealnie centrycznie z otworem wstępnym.

8. Przewiercić otwór wiertłem fi 4,5

9. Przewiercić otwór wiertłem docelowym.

11. W razie potrzeby rozwiercić.

Spotkał się ktoś wcześniej z tym patentem?