I drugi fakt, czy CNC itp. pozwala na obniżenie cen rzeczy produkowanych w ogromnych seriach?

czy ekspert uwzględnia w tym wszystkim fakt, że na Franię czy lodówkę trzeba było wydać kilka robotniczych pensji, a teraz za pralkę czy lodówkę płaci się połowę lub mniej minimalnego wynagrodzenia?

https://axa.pl/fileadmin/produkty/centr ... awarii.pdf
9.
Przy ustalaniu wysokości odszkodowania nie uwzględnia się:
...
2) kosztów wynikających z braku części zamiennych lub materiałów potrzebnych do przywrócenia stanu istniejącego przed szkodą....

Jeszcze mi napisz która to firma na Wolumenie handluje lub kiedykolwiek handlowała jakimiś procesorami do WSPÓŁCZESNYCH telewizorów. I kto niby potencjalnie mógłby takie procesory od firmy na Wolumenie kupować. Po co i dlaczego akurat tam.
Ściema na maksa. Klawiatura wszystko przyjmie...

Tegoroczny raport przygotowany na zlecenie niemieckiej Federalnej Agencji Ochrony Środowiska (UBA Umweltbundesamt) potwierdza oskarżenia i nie zostawia na producentach sprzętu RTV i AGD suchej nitki. Eksperci z Instytutu Badawczego Öko-Institut oraz Universität Bonn dowodzą, że liczba urządzeń domowych, które zepsuły się w ciągu pięciu lat od zakupu, wzrosła w ostatnich latach niemal dwukrotnie: z 3,5 proc. w 2004 r. do 8,3 proc. w roku 2013. Najbardziej skrócił się czas użytkowania telewizorów, lodówek oraz zmywarek. Autorzy raportu dowiedli, że średni cykl życia telewizora kineskopowego wynosił 10-11 lat. Obecne na rynku płaskie telewizory przeważnie wymieniamy po pięciu-sześciu latach. Żywot pralki z 16 lat skrócił się w ostatnim czasie o trzy lata, a lodówki o półtora roku.
https://wyborcza.pl/1,145452,20348175,z ... zybko.html

"Sprawę pod lupę postanowiła wziąć niemiecka partia Zielonych. Raport przygotowany na jej zlecenie przez specjalną grupę rzeczoznawców nie pozostawia wątpliwości: producenci sprzętu RTV i AGD celowo projektują go tak, by zepsuł się w odpowiednim momencie. Ten moment to oczywiście czas tuż po upływie gwarancji. Urządzenia ulegają awarii nie z powodu zwykłego zmęczenia materiału, ale dlatego, że zostały zbudowane z części, które temu "pomogą".

Stefan Schridde, jeden z autorów raportu zdradza, że w ciągu ostatnich lat potwierdził nawet dwa tysiące takich przypadków. Sumy, które można na tym zyskać, każdego roku idą w miliardy. Niemniej jednak nie zdecydowano się na oficjalne stwierdzenie, że producenci planują usterki już w momencie projektowania sprzętu. Przychylają się jednak opinii, że koncerny "nie zwracają szczególnej uwagi na długowieczność urządzeń".
Jak to robią?
W jaki sposób? Chociażby montując w urządzeniach części wrażliwe na wysokie temperatury lub czynniki zewnętrzne. Z drugiej strony, przypomnijcie sobie, ile razy spotkaliście się ze sprzętem, w którym nie można wymienić baterii. Idealnym przykładem są także drukarki komputerowe. Zdecydowanie zbyt często zamiast naprawy lub wymiany niektórych części dużo bardziej opłaca się… kupienie nowej. W wielu drukarkach istnieje także limit stron, po wydrukowaniu których urządzenie przestaje działać.
Często stosowanym zabiegiem jest także wykonanie z plastiku części urządzenia, które są szczególnie narażone na uszkodzenie przy długotrwałym użyciu, jak koła zębate w mikserach czy krajalnicach. Gdyby producenci stosowali materiały bardziej odporne na zużycie lub wykonywali urządzenia bardziej starannie, znacznie możnaby wydłużać długowieczność sprzętu. W słuchawkach na przykład często dochodzi do przerwania przewodów wykonanych ze zbyt delikatnych materiałów.
źródło: biznes.onet.pl


To jednak nie koniec kłopotów. Ostatnie dni to czas wzmożonej ofensywy przeciwko, nie do końca uczciwym, producentom elektroniki. Francja właśnie wypowiedziała im wojnę. Tamtejsi senatorzy doszli do podobnych wniosków co autorzy wspomnianego raportu: "zaprogramowane awarie" i części niemożliwe do wymiany są faktem.

Politycy złożyli projekt ustawy, który traktuje to jako oszustwo mające na celu skłanianie klientów do częstszych zakupów. Gdyby ustawa weszła w życie, wszyscy producenci byliby zobowiązani do udzielenia obowiązkowej pięcioletniej gwarancji na terenie Francji. Zabronione byłoby także montowanie czipów/akumulatorów. Dodatkowo koncerny miałyby obowiązek zapewnienia dostępu do części zamiennych przez… okres dziesięciu lat.

PRL wygrywa
Trochę więcej światła na "planowanie starzenie" rzucił Piotr Koluch ze specjalistycznego pisma "Pro-Test", który opowiadał o nim na łamach Programu Pierwszego Polskiego Radia. Ekspert przyznaje wprost, że można zaprojektować sprzęt uwzględniając jego awaryjność lub planując nieprzydatność.

– Sprzęt elektroniczny i jego awaryjność można zaprojektować bardzo dokładnie. I tak też się robi. Producentom nie zależy, żeby coś było supertrwałe. Według badań przedmioty są coraz lepsze i nowocześniejsze, ale mniej wytrzymałe. Specjalnie robi się tak, by sprzęt bardziej opłacało się wymienić na nowy, a nie naprawiać – tłumaczył w radiu.

Żeby jeszcze bardziej zrozumieć absurd psujących się tuż po gwarancji produktów, warto spojrzeć nieco wstecz. Mniej więcej do okresu PRL-u, który w tym kontekście ma się czym pochwalić. O ile estetyka i dostępność produktów pozostawiały wiele do życzenia, to solidności wykonania może pozazdrościć im niejeden dzisiejszy gigant.

Nie była to co prawda elektronika z najwyżej półki, ale np. pralki "Franie" często działają do tej pory, a w niektórych domach można znaleźć nawet sprawne stare radzieckie telewizory.
– Kiedyś, gdy coś się zepsuło, wołało się tzw. magika, który naprawiał sprzęt i ten działał kolejne 10-20 lat. Teraz bardziej opłaca się kupić drugi, niż naprawiać popsuty. Moi znajomi mają lodówkę, która działa 60 lat – mówił Piotr Koluch.
Dlaczego tak się działo? Cóż, socjalizm po prostu nie miał interesu w tym, żeby produkowane wówczas urządzenia możliwie szybko psuły się i trafiały na wysypisko. Natomiast w kapitalizmie odgórnie ograniczona długość życia produktu to kwestia niezwykle istotna. (…) Wystarczy obejrzeć budowę silnika odkurzacza z lat 70 – sam metal! Obecnie wszystko co można, wykonuje się z tworzyw sztucznych. Nie są to złe materiały, ale nieporównywalnie mniej trwałe CZYTAJ WIĘCEJ
źródło: onet.pl


Spisek żarówkowy
Nie sposób pisać o "planowanym starzeniu" produktów, nie wspominając o tzw. "spisku żarówkowym". Tutaj jednak musimy cofnąć się jeszcze dalej, bo aż do lat 20. ubiegłego wieku. Wtedy to miał zawiązać się tzw. kartel Phoebusa pomiędzy gigantami z rynku oświetlenia: Osram, Phillipsem i General Electric. Dlaczego? Otóż zagiął ich Thomas Edison.

Wynaleziona przez niego żarówka mogła pochwalić się ponad dwoma tysiącami godzin żywotności. To długo. Dla koncernów zajmujących się ich produkcją zdecydowanie za długo. Według teorii spiskowych mieli oni ustalić, że zaczną produkować żarówki ze słabszych gatunkowo materiałów oraz w nieco inny sposób, tak by przestawały działać już po tysiącu godzin. To właśnie wtedy po raz pierwszy pojawił się termin "planowanego starzenia".
Piotr Koluch w "Jedynce" przestrzegał jednak przed doszukiwaniem się spisku w każdej awarii. Czasami to po prostu zwykły pech. W jego opinii taka praktyka ma też swoje plusy. – Jeżeli sprzęty nie będą wymieniane, to biznes nie będzie się kręcił. A co ze wzrostem gospodarczym, jeśli przestaniemy kupować? To celowa robota, która go nakręca – skwitował. Problem w tym, że czasami zamiast drugiej pralki wolelibyśmy kupić sobie nowy telewizor...

https://natemat.pl/55777,dlaczego-sprze ... -naprawial

W ogóle nie pamiętam co mi się zepsuło zgodnie z rzekomą filozofią celowego działania producentów.

Mój brat handluje częściami elektronicznymi na Wolumenie, i kiedyś chcąc ominąć pośredników z Hiszpanii, napisał maila bezpośrednio do producenta jakiegoś trójwarstwowego procesora do TV (z Tajwanu czy gdzieś tam) z zapytaniem jakie są warunki sprzedaży tegoż przez nich bezpośrednio.
Pięknie mu odpisali, że nie ma problemu jeśli zamówi ileś tam tysięcy sztuk, tylko musi im zwrotnie podać ile włączeń i wyłączeń mają zaprogramować (i podali dostępne widełki).
Tak się dba o zbyt.. !

Gospodarka odpadami to coś, co było zaniedbywane od lat. i zaczyna się strasznie mścić. Dłużej tak nie można. To będzie kosztować, bo to musi kosztować.

Gdyby się troszczono to nie dopuszczano by bezsensownie tyle niepotrzebnych i zbedznych opakowań a te które by były powinny być wtedy z doliczoną kwotą którą możnaby odzyskać oddając stare opakowanie. Przykład-butelki po napojach. gdyby taka butelka kosztowała 2 albo i 5 złotych więcej a póżniej moznaby ją sprzedać w skupie i odzyskać te pieniądze to nikt by nie wyrzucał gdzie popadnie tylko grzecznie zanosił do skupu.

Generalnie huty niechętnie biorą stłuczkę obcą ze względu na zanieczyszczenia. Tolerowane są zanieczyszczenia kilku gramów na tonę! Weź tak posortuj stłuczkę... z całym szkłem jest łatwiej.