Jest prosty sposób żeby wstępnie oszacować czy dana przekładnia ma rację bytu. Jeżeli taka kątowa przekładnia o dowolnym kącie między osiami obrotu zębatek jest w uproszczeniu tak zaprojektowana że obie osie leżą na jednej płaszczyźnie, to osie obrotu tych zębatek oraz przedłużenie tworzącej stożków zębatek (obie zębatki mają kształt stożków ściętych) muszą przecinać się w jednym punkcie, również na tej samej płaszczyźnie. Wszelkie zmiany w profilach uzębienia jak i przesunięcie osi tak że nie leżą na jednej płaszczyźnie to już tzw wariacje na temat które komplikują projektowanie i oczywiscie znacząco podnoszą koszt wykonania. Zatem Twój przykład działałby gdyby tę mniejszą zębatkę (tak obrazowo) nasadzić na oś odwrotnym końcem i oczywiście dopasować do tego profil tej większej

Na moje intuicyjne oko przy takim usytuowaniu zębatki nadawczej i odbiorczej przekładnia będzie działać tylko jeżeli zęby przynajmniej w jednej z tych zębatek będą miały kształt wystających kołków o przekroju okrągłym. W drugim kole zęby mogą być wówczas proste lub mieć dowolny kąt odchylenia a nawet prowadzone po krzywej. W innym wypadku będzie kolizja.
Skąd taki wniosek? Patrząc przykładowo na ten pierwszy rysunek: Załóżmy że nadawcza jest ta zębatka z czerwoną osią. Obwód zębatki nadawczej w najcieńszym miejscu podzielony przez obwód zębatki odbiorczej w przekroju który styka się z nadawczą w tym miejscu niech oznacza współczynnik przełożenia. Współczynnik przełożenia w najszerszym miejscu zębatki nadawczej będzie już zupełnie inny a to przecież niemożliwe bo albo nastąpi gdzieś poślizg przy przekładni ciernej albo skrecanie zębów w zębatej. Tak czy inaczej polecą wióry.