Tak ogólnie to:
1. Natchniony weną konstruktor rysuje ołówkiem na kartce papieru wymyślony przez siebie detal;
2. Na podstawie rysunku płaskiego powstaje bryła 3D zamodelowana w jakimś programie CAD (przez owego konstruktora lub innego - niebojącego się kompa);
3. Bryła - już jako przedmiot obróbki, zostaje obrabiana w jakimś programie CAM (generowanie ścieżek narzędzia) - robota technologa;
4. Wygenerowana wirtualna obróbka tegoż przedmiotu zostaje zamienione na G-kod (czytelny dla danej obrabiarki CNC) poprzez postprocesor w programie CAD - robota technologa;
5. G-kod zostaje przetransferowany do obrabiarki CNC. Operator mocuje przygotówkę na stole, ustala punkt x0,y0,z0 lub inny odpowiedni i wciska "zielony guzik".
6. Obrabiarka "czyta" sobie g-kody z programu i obrabia przedmiot.

SKRÓTY:
Jeśli konstruktor nie boi się myszki, czy trackball-a to zaprojektuje swoje wypociny od razu w 3D, tzn pkt.1 można wtedy pominąć;
Jeśli detal nie jest skomplikowany (np nie ma powierzchni sferycznych, czy krzywych niewymiernych) to sprytny operator ustawiacz sam sobie napisze g-kody, tzn pkt.3 i pkt.4 można sobie odpuścić.
Tak to mniej więcej wygląda.