Z podawaniem napięcia w serwopackach jest straszny galimatias. Ja spotkałem się co najmniej z trzema przypadkami: podawane jest napięcie zasilania AC, napięcie linku DC i napięcie na silniku. Choć z tym napięciem na silniku to sprawa nie jest taka prosta. Należy się przyjrzeć w jaki sposób działa mostek IGBT na wyjściu serwopacka i co jest mierzone. Przebieg zbliżony do sinusa uzyskiwany jest w serwopacku za pośrednictwem załączania i wyłączania ze zmiennym wypełnieniem pełnego napięcia linku DC (PWM). Mierzony jest zazwyczaj prąd, choć czasem też i napięcie miedzy fazami (a nie jest to zadanie proste, bo układ pomiarowy musi być pływający w stosunku do potencjałów i izolowany). A przebieg prądu i napięcia na wyjścia jest wypadkową wymuszenia i właściwości silnika (rezystancja uzwojeń, indukcyjność uzwojeń, zjawiska elektrodynamiczne). Do czego dążę. Żeby działało to dobrze, serwopack powinien znać mode fizyczny dołączonego silnika i do niego dostosowywać sposób sterowania. Dlatego często serwopack i silnik serwo to para. W tańszych rozwiązaniach nie można podłączyć innego serwosilnika do serwopacka niż przewidział to producent. Często ograniczeniem jest też rodzaj enkodera silnika. To wygodny sposób dla producenta na zablokowanie możliwości podłączenia obcego silnika. Musisz sprawdzić:
1. Czy producent serwopacka przewidział podłączenie konkretnego silnika serwo (TAK/NIE)
2a)jeśli odpowiedź z pkt 1. jest TAK, jest OK
2b)jeśli odpowiedź z punktu 1 jest nie przejdź do pkt. 3
3. Czy jest możliwość zdefiniowania w serwopacku własnego modelu silnika i zgadzają się obsługiwane typy enkoderów.
4a. Jeśli odp. z pkt. 3 jest NIE, nie ma możliwości uruchomienia takiej pary.
4b. Jeśli TAK, to prosta droga do sukcesu.

Tu niestety nie ma dróg na skróty. I tak dzisiejsze czasy dają fantastyczne możliwości w dostępie do sprzętów używanych i chińskich tanich produktów. A jeśli to jest pułap zbyt wysoki, to pozostają jeszcze serwa DC albo napędy krokowe.