Najpierw na starożytnym CNC zrobili modele, wygładzili woskiem i wypolerowali potem oblepili ten domek i zalali resztę. Najważniejsze, że znali metodę trzech płyt i mieli czas.
My czasu nie mamy, więc rozwiązać tej zagadki nam się nie uda.
Lepiej rozwiązywać zagadki bliższe nam historycznie i umieć je odtworzyć. Na przykład opisać dawne lodówki, budowę, narzędzia i sposób do pozyskania lodu, transport do lodowni, oraz użytkowanie aby lodu starczyło do następnej zimy.
Zagadka materiału izolacyjnego sprzed 200 lat:
strop PONAD kanałem sufitowym i spąg POD kanałem podpodłogowym został wyłożony tą wykładziną. Spory fragment wyłupany przez jakiegoś bezmózga leżał w kącie. Wiedziony ciekawością podniosłem go i KOPARA MI OPADŁA!!! Klocek sporej wielkości ważył…NIC!!! Istny puch, ale twardy, że skakać po nim można! Ciemno brązowo-czarnawy. Miejscami połyskiwał. Oglądałem go z dobre 30 minut usiłując zrozumieć jak ci Niemcy zrobili ten styropian? Styrodur? Styro-cholera wie co, i to 200 lat temu! Dostawałem żylaków na mózgu dopóki własny syn (był tam ze mną) mi nie powiedział: „Tatek, ty tego nie rozgryziesz!”. W akcie desperacji wsadziłem kawałek do gęby i nadgryzłem! Badanie organoleptyczne jednoznacznie wykazało mieszaninę znanych mi smaków z nutką znanych zapachów: To mielona, dobrze wysuszona kora drzewna sklejona klejem stolarskim (kostnym, brązowym, gotowanym zwykle na łaźni wodnej). Podejrzewam, że mieloną korę zanurzano w zawiesinie klejowej i prasowano w formach. Uzyskiwano właśnie takie klocki. Doznań organoleptycznych jestem pewien, bo tego charakterystycznego posmaczku garbników kory i aromatu klejowego zapomnieć się nie da, jak ktoś się z tym raz kiedyś zetknął. W dotyku było po prostu ciepłe. Efekt wyraźniejszy jak wtedy, gdy bierzemy do ręki styropianową płytę!
Dla własnego zdrowia psychicznego trzeba wybierać sobie takie zagadki, które da się rozwiązać bez pomocy kosmitów.
Nie trzeba się w czasie cofać żeby mieć zagadkę:
z filmu.
Ale złoto ? Jak to się fachowo nazywa może ktoś wie ?
