Zrobiłem błąd taktyczny elektryka amatora i zwarłem fazę z obudową kawałkiem druta trzymanego w dwóch palcach. Spaliłem wkładkę D02 25A. Drut rozgrzał się i trochę przypalił mi skórę. Parę dni później przypalenie zaczęło pękać przy robocie więc zakleiłem to klejem przycisnąłem kwadracikiem cienkiej tkaniny, na to taśmę izolacyjną do czasu zaschnięcia i po niewygodności. W czym był błąd? Nie przemyślany ruch i nie zwrócenie uwagi na to co elektrycy powinni zrobić, a nie zrobili. A wcześniej przystępując do poszukiwań usterki w urządzeniu zachowałem wszelkie zasady, których nauczyłem się od elektryków. Wykręcone bezpieczniki, odpięte od szyny przewody neutralne, zrobione pomiary do zawężenia strefy poszukiwań i wytropiłem usterkę - przyczynę niewielkich upływów prądu, wymieniłem co trzeba, zabezpieczyłem tak jak to robią fachowcy i to co mi się nie spodobało w wykonaniu fachowców powinienem poprawić. Błąd - nie poprawiłem.
Podobnym błędem elektryka było nie zwrócenie uwagi na to, że gołego drutu odgromowego aluminiowego nie umieszcza się w zwykłej białej rurce pcv tylko w odpowiedniej rurze odgromowej o grubszych ściankach lub też stosuje się odpowiedni drut z izolacją do umieszczania pod ocieplenie budynku (wiesz kiedy stosuje się
przewód izolowany wysokonapięciowy?). Zezwoliłem na element zastępczy po taniości nie zwracając uwagi na wykonanie. Błąd taktyczny. Nie ważne, że może nieistotny ale fakt jest faktem - to był błąd. Taki sam jakim byłoby przykręcenie aluminiowego oczka przewodu do miedzianej szyny bez użycia odpowiedniej podkładki aluminiowo-miedzianej. Nie mój fach ale według mnie to są podstawy i zasady, których trzeba się trzymać. I stąd mój projekt PV grzania jest teraz na etapie szpadla. Gdyby nie zasady to już był to podłączył z kablami zakopanymi płytko w niebieskiej rurce wodnej bez wbijania szpili pod zewnętrzną skrzynką z ogranicznikiem przepięć. Działałoby ale nie czułbym się z tym dobrze. Cóż zatem trzeba kopać i zabrać się za osobiste wbicie szpili do ziemi. No i jeszcze zrobić pomiary... Zaprzyjaźniony elektryk czasu nie będzie miał ale na dzień pożyczy to co trzeba.
Błędem taktycznym bywa też bajanie o planach zamiast o projektach zrealizowanych i zakończonych. Przejdę zatem do zakończonego projektu pod tytułem "zima starego dziada". Scenariusz był taki: ograniczam komfort, ograniczam potrzeby do poziomu zdroworozsądkowego eliminując zbędne do szczęścia rozpasanie dobrobytem. Zrobiłem to w takich punktach:
1. Jem bo czuję rzeczywisty głód, a nie z nudów czy błędnego rozpoznania przejedzenia jako głodu, co można doświadczyć podczas różnych świąt obżerają się, bo jest, bo tyle nagotowano, bo takie dobre, bo szkoda nie skorzystać, warto zapoznać się z lokalną kuchnią itp..
2. Zamieniam mój najmniejszy warsztat elektroniczny w kajutę z łóżkiem polowym "Quechua L100 Camp Bed" i tu się instaluję.
3. Śpię i wysypiam się pod kocem. Nie pierzyna, nie kołdra i nie śpiwór tylko koce. Uczę się zasypiać na plecach. Za piżamę służy mi wojskowy niebieski dres wz.503/MON.
4. Drewno na opał przygotowuję ręcznie. Tylko piła ręczna i siekiera.
5. Korzystam tylko z łazienka w nieogrzewanym przyległym budynku.
Z realizacji projektu jestem bardzo zadowolony. Opiszę krótko w odwrotnej kolejności jakie udało mi się osiągnąć efekty.
5. Po pierwsze to ograniczać nie oznacza całkowicie się pozbawić. Nie straszna jest zimna łazienka gdy do dyspozycji jest porządnie ciepła woda w wannie lub beczce. Trzeba umieć odróżnić uczucie szoku skórnego w kontakcie z zimnym powietrzem od wychłodzenia organizmu. Przebywając w ciepłym pomieszczeniu posiada się wystarczający zasób energii wewnętrznej do tego aby zrobić na śniegu orła bez piór. A gdy brak tej energii to wspomóc się można paroma minutami ćwiczeń, a nawet warto wykonać ćwiczenia rozciągające o czym już kiedyś pisałem. Polubiłem poranną kąpiel w ciepłej wodzie. 10-15 minut jest w sam raz. Nawet jeśli w termometr w łazience pokazuje 4 stopnie to wystarczy dobrze wytrzeć się ręcznikiem i nie zakładając dresu można spokojnie i komfortowo wrócić te parędziesiąt kroków do kajuty. Człowiek rozgrzany aż tak zimna nie czuje.
Ciekawą alternatywą do wanny jest beczka. Dokładanie taka:
Jest to beczka plastikowa dwuotworowa 220L z wyciętym deklem i wygładzonymi krawędziami przez nadtopienie palnikiem gazowym. Wejście i wyjście może jest niewygodne ale kąpiel w niej jest rewelacyjna. I w zimie i w lecie w słońcu.
4. Najwięcej zabawy w przygotowanie opału miałem z dębowymi zrzynami od stolarza. Niektóre miały spory rozmiar i trudniej było je pociąć niż sosnowe rozbiórkowe belki.
Trochę trwało obrobienie tego kubika dębiny ale i przy paletach zdarza się czasem twarde drewno do pocięcia. Przy takim cięciu jest czas na zastanowienie się nad tak prostą robotą i przemyślenie jak ciąć aby przeciąć i się nie zmęczyć. Palenie w piecu było już drobnostką. Praktycznie w układzie kotłowo-zbiornikowo-dystrybucyjnym ciepłej wody palenie w kotle przez 2-3 godziny na maksa starczało na dwa dni. W pierwszym dniu było mi za gorąco, w drugim w sam raz, a w trzecią noc to już warto było do spania czapkę założyć, aby się dobrze wyspać, bez budzącego uczucia chłodu.
Co do grzania wspomnę tylko, że w mojej kajucie rolę kaloryfera pełni podwójny zwój rury pex wysokości około 40cm umieszczony pod blatem z deski na której stoi kuchenka elektryczna z działającym jednym palnikiem. No bo jak surwiwal to surwiwal. Ciepła wodę pobierana jest pompą z bufora przez zawór termostatyczny ustawiony na około 45°C, więc jeśli w baniaku jest ponad 70 stopni to pompa zasysa tylko niewielki strumień z tego ciepła. Na wykresach temperatur ładnie widać ile godzin trwa przepompowanie wody z całego zbiornika gdy brana jest woda poniżej tej ustawionej na termostacie, robią się takie wygładzone schodki. W sumie tak mam to wszystko opomiarowane, że dużo widzę co się dzieje. Nawet otwarcia drzwi czy działanie wentylatora zapewniającego dopływ świeżego powietrza do kajuty widać. Mierzyłem też stężenia CO2 w kajucie żeby mieć pewność, że warunki w tym małym pomieszczeniu mam prawidłowe (ludzie mieszkają w samochodach i żyją ale wolałem sprawdzić).
3. Lubię wyspać się i dlatego wstaję wcześnie rano.
Nie rozumiem osób, które wstają stale nie wyspane. Przecież to męczarnia, robienie sobie samemu krzywdy. Jak chce się spać to się śpi, a nie wstaje za późno.
Ze spaniem, w swoim długim już życiu, przeprowadzałem dużo eksperymentów. Spałem w hamaku, na folii bąbelkowej, na dywanach, materacach gimnastycznych, dmuchańcach pod namiotem, kartonach, krzesłach, pod stołami, rozjeżdżających się od siebie fotelach, na sianie, na sienniku i w gryzącej słomie, i na desce przy ognisku, ustawiając się raz na jednym i na drugim boku bo ognisko było tylko z jednej strony, w samochodzie, no i w kiblu pociągu i na bagażach, i na ławce peronowej, bo takie kiedyś były czasy. Mogę powiedzieć, że mam w tym zakresie spore doświadczenie. Optymalne dla mnie do spania jest od paru lat łóżko polowe. (Surwiwalowo można zrobić takie łóżko z dwóch żerdzi i dziurawych worków po ziemniakach) Rozpięta na ramie tkanina pod obciążeniem układa się w płaską rynnę i leżąc na plecach ręce ułożone wzdłuż ciała są uniesione nieco wyżej niż kręgosłup w bardziej naturalnej pozycji co bardzo mi odpowiada. Nieco podobnie pod tym względem jest w hamaku i na tych workach z kulkami styropianowymi w środku. Moje łóżko polowe daje mi też mobilność i pewien poziom niezależność. Zwijam koce, łóżko, pakuję do samochodu i mogę jechać na kolejny pogrzeb i zanocować u rodziny nie zawracając im głowy szykowaniem miejsca do spania. Nie ma jednak rzeczy bez wad. Tak jak w hamaku trzeba zadbać o izolację od spodu. Dwa koce okazało się za mało. Początkowo robiłem śpiwór z dwóch koców. Znalazłem takie stare wojskowe z wagowego sklepu, które mi podpasowały. Ścieliłem połówkę jednego koca na całe łóżko, potem drugim tak samo ale z drugiej strony. Od dołu miałem dwie warstwy i z góry przykrywałem się drugą połówką koca z dołu i na wierzch następną drugiego. Gdy zrobiło się zimniej musiałem dołożyć pod spód materac samopompujący co miało tą wadę, że jego materiał stanowi barierę dla pary wodnej. Ciepłe ciało przecież paruje i izolacja termiczna nie powinna stanowić bariery dla wilgoci. Do zestawu doszedł mi później kolejny koc lekki dwuwarstwowy na górę, a grube koce idealnie rozłożone bez żadnych zmarszczek poszły na dół i tak teraz jest najlepiej.
2. Kajuta to takie moje centrum dowodzenia. Leżąc, w zasięgu ręki mam panel sterowania wentylacją, nadmuchem gdy potrzebują zwiększyć intensywność działania "kaloryfera", światłami i nagłośnieniem - audibookami do słuchania. Radia i telewizji nie używam. Do tej automatyki kajuty użyłem elementów Sonoff. W harmonogramie mam ustawione gaszenie światła o odpowiednich dla mnie porach, wentylację i zapalanie rano zamiast budzika. Kajuta jest delikatnie oświetlona w nocy diodami z niezależnego zasilania miniPV i gdy grają audiobooki mam dodatkowe oświetlenie barwne diodami ws2812. Okno mam zasłonięte w stylu całkowitego zaciemnienia, to taka symulacja, że kajuta jest schronem.
1. Sprawy kuchenne. Kącik kuchenny mam niewielki. Na kuchence elektrycznej jeden "palnik" służy do gotowania, a na drugim stoi czajnik elektryczny. Systematyczne przygotowywanie napojów jest bardzo ważne. Przy robocie, majsterkowaniu można zapomnieć o jedzeniu ale napić się trzeba. Kawa zbożowa w dużym metalowym kubku rano i wieczorem. Czasem schładzam ją mlekiem, czasem z dwóch kubków termicznych do których wlewam przegotowaną wodę. Źródłem wody są dwie butelki. Gdy w jednej wody zabraknie to jest jeszcze w drugiej zanim doniosę ją do kajuty. Dwie to jest w sam raz. Trzy to już zbytek no chyba, że często gotuje się coś na wodzie. Najprostszym daniem typu "zapchajbrzuch" jest budyń z dodatkiem rodzynków i pokruszonych orzechów. Budyń wzmacniam łyżką mąki ziemniaczanej. Inne szybkie danie to np. tani jogurt ze sklepu firmowego z kaszą gryczaną. Eksperymentowałem też z mrożonymi jajkami. Wyszło to przez przypadek - zepsuła mi się lodówka w letniej kuchni i zamarzły mi jajka od moich kur.
Wywiad internetowy wskazywał, że mrożenie jajek surowych nie jest odpowiednim sposobem na ich przechowywanie. Gotowane tak ale nie surowe. Udało mi się dopracować sposób na ich ugotowanie bez rozwodnienia w gotującej się wodzie. Potrzebny jest co najmniej 1 litr wody na 3-4 jajka. Zagotować wodę, w odpowiednim momencie wyłączyć palnik elektryczny, żeby woda nie bulgotała i wrzucić jajka do wody. Przykryć garnek ręcznikiem i tak zostawić. Gdy ostygnie jajka nadają się do jedzenia, żółtko jest trochę tylko gumowate zamiast kruchego jak normalnie ugotowane jajko na twardo.
Poza takimi eksperymentami jadłem to na co miałem ochotę ale zgodnie z zasadą rzeczywistej potrzeby jedzenia. Na przykład kaszanka z cebulką i ciemny chleb z zamrażalnika:
W efekcie nic mi nie przeszkadza przy schylaniu się aby zawiązać buty bo zniknęło parę zbędnych kilogramów. Nadmiar to stan chorobowy. Czuję się świetnie, kury również dobrze spędziły zimę mając na drugim wybiegu do dyspozycji szałas z suchym piaskiem:
Do wyboru miały oczywiście elektrycznie dogrzewany kurnik ale surwiwalowe warunki też lubią.
Niestety nie starczyło mi czasu na opomiarowanie warunków termicznych jakie miały kury w kurniku. Może w następną zimę się uda?
Pozdrawiam,
Wujek Dziad z
Surwiwalowa.
Bo jak tu nie młodego chłopa za ogon wyciągnąć 
