Jeszcze jeden dobry film w powiązanych do powyższych znalazłem:
Wartościowy, bo widać szczegóły wykonywania tej pracy. Na koniec przyznał się ile razy zepsuł zanim zrobił ten czajniczek.
Przy moich próbach po rozmiękczaniu ogniem czekałem aż blacha sama ostygnie, a tu się okazuje, że można dać ją do wody. Szybciej ostygnie i jeszcze grynszpan zejdzie. Przy wyciąganiu ścianek robi się najpierw fałdy potem ściskając je uderzeniami wyciąga w drugim kierunku. W jednym kierunku ściskanie, w drugim rozciąganie i grubość zostaje. Ta pani z wazonikiem też to pokazała w 3:10-3:15.
Ta blacha, której używają, chyba ma z 1.0mm? Może więcej? Nie mam takiej grubej... no i wpadłem na pomysł, że rozprostuję rurę miedzianą. Średnica rury x pi i taki krążek mogę zrobić. Uciąłem kawałek rury fi 14mm i gładkim prętem stalowym na gładkim młotku jako kowadło na szybko wypukałem takie coś:
Na krążku z rozprostowanej rury widać jak "zwykły" młotek kaleczy powierzchnię.
Gładkim narzędziem to się wyklepie.
Dziecinnieję na starość. Za dziecka kapsle klepałem w warsztacie u dziadka, robiłem w tych krążkach nacięcie na krawędzi do zaczepienia gumy i potem strzelałem nimi jak z procy. Latały po łuku jak podkręcona piłeczka pingpongowa. Strzelanie krążkami z kapsli było lepsze od rzucania patykiem jabłkami z piórami (3 pióra wbić w jabłko jak w sputniku 1, jabłko nadziać na patyk, zamachnąć się kijem i wyrzucić jabłko ponad stodołą..).
To chyba przynależne głównie Japończykom takie dochodzenie do perfekcji. 
