O Smoleńsku już było – dużo, głośno, zaciekle.
Jedyne, co jest absolutnie pewne (przynajmniej dla mnie), to to, że społeczeństwo w znacznej części zradykalizowało się w swoich osądach i spolaryzowało się na dwóch biegunach:
A) Zamach lub zdecydowane przyczynienie się do zamachu (Rosjanie, Polacy i uj wie kto)
B) Wypadek spowodowany poprzez rażące zaniedbania, ignorancję i uj wie co wiadomo kogo.
Gdzieś tam pomiędzy jest grupka rozsądnych, którzy wiedzą, że nie ma co się spinać, bo wszystkiego nie powiedziano, pewnie się nie powie, a to co powiedziano jest niemożliwe do weryfikacji przez zwykłego zjadacza chleba – za duży kaliber sprawy by gracze wykładali karty na stół i od razu kończyli grę.
Widzimy również (przynajmniej ja), że „blok zachodni” w ostatnich kilku, czy kilkunastu latach powoli, ale systematycznie podpełza pod granice Rosji.
Widać również medialną roszadę opiniotwórczą – jeszcze kilka lat temu padało ironiczne pytanie czy Kaczyński wypowie wojnę Rosji, dziś padają zdania o putinowskim modelu rządzenia przez Kaczyńskiego (tego drugiego oczywiście). Przy tym pomija się metamorfozę Tuska, który obściskiwał się z Putinem, a później przyłożył rękę do zadania morderczego ciosu Rosjanom w postaci pozbawienia ich możliwości konsumpcji polskich jabłek
Wyobraźmy sobie teraz, że „blok zachodni” mówi – czas działać bardziej zdecydowanie i publikuje „dowody” o zamachu – rozpoznanie satelitarne i wszystkie te inne rzeczy. Co by było? Jaki kosmiczny gracz byłby, mógłby być, czy w ogóle chciałby być rozjemcą?
Popuścimy wodze fantazji? Nie ukrywam, że liczę na kwacza.
Innymi słowy, ja nie patrzę, ja nie słucham, to mnie nie interesuje, szkoda mi na to czasu itd. ale udowodnijcie mi że to istnieje... 
Otóż panie kolego z takim podejściem nie da się tego zrobić.
