A tak ARGUS, to tak, jak ta mama, co synkowi, który pytał się, co ma kupić, kiedy wychodzi z domu, odpowiadała: "mieszkanie byś sobie kupił".

Tylko że niestety mamy mnóstwo takich Elbanowskich (ciekawe o co teraz walczą), którzy w swoich dzidziulkach widzą takie drobniutkie, niedojrzałe istotki. A wmówić można wszystko. W Niemczech do przedszkola można zapisać dziecko od roku, do pięciu lat. I takie dzieci są w jednej grupie, bo od sześciu lat szkoła. I w wieku 18 lat zdecydowana większość od rodziców się wyprowadza. A studia - się zarabia, albo pomaga pożyczka tzw. BAföG. Wyobrażasz sobie takie podejście do DZIECKA w Polsce? Właśnie dlatego winię rodziców, że nie traktują dzieciaków poważnie, że nie pokazują, że można rozwozić pizzę, być świętym Mikołajem, czy przebrać się za królika i spacerować w sobotę po markecie. "Co sie dziecko bedziesz męczyć" najczęściej się słyszy.

A na starość, to ty się synuś masz mamusią, która się o ciebie tak troszczyła zająć, bo przecież nie oddasz mamusi do domu starców.

Polska mentalność - dziecko ubezpieczeniem na ostatnie lata życia. Bo dom odziedziczy w takim Mielcu, gdzie później jego dzieci będą cierpieć, że brak perspektyw, bieda, wykorzystywanie.

Trzeba to ludziom młodym pokazywać, ale ja myślę, że niekoniecznie waląc w łeb. Wiadomo, że jak się chce robić coś innego, choćby grać w gierki komputerowe, czasu na naukę przynajmniej tego języka nie będzie. Ale nie święci garnki lepią, frezer, czy tokarz też jest w stanie dwóch zdań dziennie się nauczyć po barbarzyńsku, a po roku będzie sobie już w miarę radził. Chcieć trzeba tylko, tyle że już Wyspiański w Chłopach, ustami Czepca mówił: A, jak myślę, ze panowie, Duza by już mogli mieć, Ino oni nie chcom chcieć! Właśnie, dziś parafrazując można stwierdzić, że młodzi nie chcom chcieć, bo im mamusia wszystko pod gębę podkłada, zamiast powiedzieć, że oczekuje w końcu od dziecka samodzielności i jakiejś własnej inicjatywy.

No tak, tylko że dziecko wyjedzie i mamusia będzie tęsknić, płakać, a i dziecku stanie się krzywda. Koło się zamyka.

dance1 nie bierzesz pod uwagę, że są różni ludzie. Jeden, jak mu coś nie idzie, kombinuje, żeby poszło, a inny bierze sznurek i rozgląda się, na której gałęzi się powiesić. I w każdym społeczeństwie tak było. Winę za to - i mówię to jako ojciec dorosłych dzieci - zawsze ponoszą rodzice. Tak jedna z drugą mamusia swój skarb przed światem chroniła, że obecnie dorosły dzidziuś nijak sobie rady w tym świecie nie daje.

Normalnie jest tak, że od małego dziecko uczy się wszystkiego. Kombinować, jak od życia najmniej oberwać też się uczy. I jeśli na krzaku rośnie jedna truskawka, to fajnie byłoby samemu ją zerwać, a nie czekać aż mamusia ją zerwie i poda, bo ktoś inny w tym czasie ją zeżre.

Gość pochodzi ze specyficznego środowiska. To bidne Podkarpacie, wiem jak wygląda Mielec. Tak sobie zajrzałem na http://www.pup.mielec.pl/oferty_pracy/o ... kalny.html - to się może zmienić. Oferta dla frezera za 2 tysiaki brutto, to samo dla tokarza. No to czytam opinie o gościu http://www.gowork.pl/opinie_czytaj,560308 A zresztą, sam poczytaj.

Ja myślę, że zamiast na gościa wylewać kubeł pomyj, powinniśmy w imię miłości bliźniego, bez względu, co kto o takiej miłości sądzi, gościowi pomóc. Ot naprawić błąd mamusi, która synka nie umiała przygotować do samodzielnego życia, a powinna!

Dlatego właśnie, jeśli gość jest z Mielca, to chyba jedyną rozsądną radą będzie "ucz się języków". No bo Mielec piekny, ja wiem, ale nie tylko Mielec, naprawdę. A jeśli masz wyrzuty sumienia, to pracując kawałek od Mielca gościa może być stać i na godne życie i na 200 ojro miesięcznie dla mamusi, żeby jej się na emeryturze lepiej w tym Mielcu żyło.

Styl, w jakim się wypowiadasz świadczy o tym, że głupi nie jesteś.

Skoro tak, to znaczy, że możesz sporo się w ciągu trzech lat nauczyć. Ot po trochu, tu zobaczyć, tu z kimś pogadać, coś doczytać. To naprawdę wystarczy, żeby w tym czasie nieźle opanować robotę. Masz praktykę, a to się na rynku najbardziej liczy. Jeśli czegoś nie umiesz, bo się z tym nie spotkałeś, to jesteś w stanie wszystko opanować. Ot skoro potrafisz opanować programy do obsługi wideo, to potrafiłbyś również np. takie, w których można coś np. zamodelować, by po otrzymanym modelu "puścić freza" i w ten sposób uzyskać wyfrezowany detal. I jeśli będziesz chciał, to opanujesz jakiś CAM, czy np. Rhino (modelowanie). Czego nie wiesz, podpowiedzą na różnych forach i twoja wartość, jako fachowca wzrośnie.

Twoim problemem jest praca, która daje ci jakąś odrobinę niezależności, coś tam zarabiasz, ale nie daje ci satysfakcji. Na psychiatrii się nie znam, ale ja bym zamiast depresji zdiagnozował u ciebie brak życiowych perspektyw i zwyczajnego sukcesu. To, co robisz, nie rajcuje cię, nie sprawia ci przyjemności, zauważasz wszystkie ograniczenia i stąd ten nastrój. Owszem, ponoć - zaznaczam, nie jestem psychiatrą - nastrój poprawia lit. Nie, nie chodzi mi o tabletki typu orotan litu, ale po prostu może więcej pomidorów, papryki, gdzie on też jest? Ale nic ci nie pomoże, dopóki nie znajdziesz sytuacji, w której będziesz mógł cieszyć się sukcesem.

Zmiana pracy - ostrożna, ale chyba zalecana. Najpierw poszukać, wziąć jakieś wolne, żeby sprawdzić, jak w nowej pracy będzie i ewentualnie decyzja. Pewnie uporządkowanie życia osobistego, wiem, to strasznie osobiste, ale trzeba mieć wokół ludzi, którzy cię kochają, lubią. Takich środowisk równocześnie musisz szukać, nie tylko ewentualny partner, czy partnerka, wszyscy wokół są istotni. Dlatego w zakładzie, do którego ewentualnie trafisz, ważniejsze od lepszych pieniędzy, będzie dobra atmosfera i koleżeństwo.

No cóż, dotychczasowy szef nie chce ci więcej płacić i to normalne. Dokąd wie, że u niego pracujesz da ci najmniej, ile tylko będzie mógł dać. Dlatego warto, nikomu nic nie mówiąc, po prostu znaleźć sobie firmę, gdzie będą w tobie widzieć dorosłego człowieka, a nie dziecko tatusia, które zarabia sobie na jakieś drobiazgi, bo mieszka z mamusią i nie ma rodziny na utrzymaniu.

Aha, jeśli ta rodzina będzie, to już możliwości ewentualnej zmiany firmy, czy miasta mogą okazać się zdecydowanie trudniejsze. A ty masz 25 lat. Już 25, przemyśl to.

Maciacho17 pisze:Nigdy nie uważałem się za fachowca bo nie można nim być po ukończeniu szkoły i 3 latach pracy

Absolutnie się z tobą nie zgadzam. Moim zdaniem można! Wszystko zależy od tego, jak te trzy lata wykorzystałeś. Mogłeś się, o ile nie jesteś odporny na wiedzę bardzo dużo nauczyć

Maciacho17 pisze:powiedział mi że jestem za młody i temat się skończył.

No właśnie. Zatrudnia ludzi, którym płaci za wiek, a nie za umiejętności, czy pracę. Ja nie uważam, że w wieku 25 lat jesteś za młody. W tym wieku co niektórzy kiedyś mieli po dwoje dzieci, jak jeszcze tak cwanych, jak twój, pracodawców nie było. W końcu kiedyś trzeba się usamodzielnić, a na to pieniądze są potrzebne.

Maciacho17 pisze:ukończyłem szkołę zawodową, średnią mieszkam w Mielcu

Wykształcenie odpowiednie, a czy miejsce zamieszkania również? Ja rozumiem, że ci się w Mielcu podoba, że jesteś lokalnym patriotą i kochasz to miasto. Tylko skoro ono cię nie kocha to czy warto w tej miłości do mielca wciąż trwać? Nie lepiej poszukać innego miejsca na ziemi, wyprowadzić się od mamusi, usamodzielnić? Masz fajny zawód, w którym znajdziesz pracę w wielu miejscach. Musisz odłożyć trochę, bo trzeba będzie wynająć mieszkanie, utrzymać się samemu. No chyba, że mieszkanie i obiadek u mamusi lepiej ci się opłaci (nie znam twojej sytuacji), to wtedy rzeczywiście wszystko musisz przekalkulować. Ale moim zdaniem, kiedyś trzeba zacząć żyć na własny rachunek, a wiek 25 lat, to najwyższy czas, by się na taki krok zdecydować.